Θαυμαστό γεγονός με τον Γέροντα Εφραιμ τον Αριζονιτη

Στης 20 Μαρτιου 2018 με πήρε από Ελλάδα ένας άγνωστος νεαρός,νιόπαντρος, μου λεει: Είμαι Αθήνα για δουλειές, μένω Κρήτη, κ το βράδυ που ξάπλωσα να κοιμηθώ έβαλα στο YouTube Να ακούσω μια ομιλία του Γέροντα κ αποκοιμήθηκα. Τον βλέπω στον ύπνο κ μου λέει το παιδί να προσέξεις. Ξύπνησα με δέος κ προβληματισμό για ποιό παιδί. Σκέφτηκα ότι η γυναίκα μου είναι έγκυος κ μου το έκρυψε κ ίσως θέλει να κάνει έκτρωση κ με ειδοποίησε ο Γέροντας. Πρωΐ πρωί της τηλεφωνώ κ την ρώτησα αν είναι έγκυος κ το παραδέχθηκε κ ζητούσε συγγνώμη που το έκρυψε γιατί είχε σκοπό Μόλις έφευγα από Κρήτη να το έκανε έκτρωση για να μη μεγαλώνει παιδί τόσο νέα. Της είπα σε παίρνω γιατί μου το είπε ο γερ. Εφραίμ το βράδυ στον ύπνο μου. Ναι λέει σήμερα στις 7 είχα ραντεβού με τον γιατρό. Τώρα δεν πρόκειται να το κάνω.
Πήρε ο καϋμενος κ έκλαιγε με ευχαριστίες προς τον Θεό που έστειλε τον Γέροντα κ γλύτωσε το μωρό τους.
Π.Ιωσηφ

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.ca/2018/04/blog-post_13.html

https://apantaortodoxias.blogspot.ca/2018/03/blog-post_531.html

Every soul can expect the telegram from heaven to break off all relations with earthly things ( Elder Ephraim of Arizona )

At any moment, every soul can expect the telegram from heaven to break off all relations with earthly things, to seal the time of this fair, to render an exact account of his spiritual trading, and to seal his eternal fate either in the heights of heaven or the depths of hell.

Elder Ephraim of Arizona

Κρατάτε την ευχή! Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Ὁ Γέροντας δέν μᾶς ἔκανε πολλές διδασκαλίες ἤ διαλέξεις περί Νοερᾶς προσευχῆς. Ὄχι ὅτι δέν μποροῦσε, ἀφοῦ ἦταν πραγματικός ἐπιστήμων τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, διάδοχος καί συνεχιστής τῆς Νηπτικῆς παραδόσεως, ἀλλά ἐπειδή ἦταν ἐπιφυλακτικός, γιά νά μήν φουσκώσῃ τά μυαλά μας μέ φαντασίες καταστάσεων πού δέν εἴχαμε φθάσει.

Ὀλιγόλογες λακωνικές συμβουλές μᾶς ἔδινε κατά τήν διάρκεια τῶν νυκτερινῶν μας ἐξαγορεύσεων, ὑπό τήν μορφή ὑποδείξεων περισσσότερον, μά ἦσαν πάντα μεστές ὠφελείας.

Ἡ στάσις του ἦταν «προχώρα καί ἐγώ σέ παρακολουθῶ». Καί ὁ λόγος ἐγίνετο πρᾶξις. Μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντα κοπιάζαμε στήν προσευχή. Καί ἐρχόταν φορές νά κάνουμε τρεῖς, τέσσερις, πέντε ὧρες νοερά προσευχή, μέ σκυμμένο τό κεφάλι, καί τόν νοῦ κολλημένο μέσα στό βάθος τῆς πνευματικῆς καρδιᾶς. Καμμιά φορά σήκωνα τό κεφάλι νά πάρω ἀέρα, ἀλλά ἡ γλυκύτητα μέ τραβοῦσε πάλι μέσα στήν καρδιά! Ἡ ψυχή εἶχε γευθῆ καί ἔλεγε:
«Μή ζητᾶς τίποτε ἄλλο, αὐτό εἶναι. Αὐτός εἶναι ὁ πολύτιμος οὐράνιος θησαυρός. Ἀπόλαυσέ τον!»

Ἀλήθεια! Πολλές φορές οἱ προσευχές τοῦ Γέροντός μου μέ βοήθησαν νά ἀποκτήσω πνευματική αἴσθησι τῆς θείας Παρουσίας. Ἀλλά ἐμεῖς οἱ νεώτεροι ἦταν ἀδύνατον νά φθάσουμε τίς πνευματικές πτήσεις τοῦ ὑψιπέτου Γέροντος Ἰωσήφ.

Τό πρῶτο πού ζητοῦσε ὁ Γέροντας, μόλις κάποιος ἀδελφός προσετίθετο στή συνοδεία μας, σάν πρώτη νουθεσία, σάν πρώτη βία ἦταν: ἡ σιωπή καί ἡ εὐχή.
Παιδί μου, τήν εὐχή. Θέλω νά σ᾿ ἀκούω νά λές τήν εὐχή καί ὄχι νά ἀργολογῇς.

Ἤξερε αὐτός ὁ ἐμπειρότατος καθηγητής τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, ὅτι ἐάν ὁ ἀρχάριος σιωπήσῃ καί ἀδολεσχήσῃ στήν εὐχή, θά βάλῃ καλή ἀρχή καί θά ἔχῃ πλούσιες τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ στό μέλλον, διότι, τόνιζε:
«Ὀφείλει ὁ μοναχός εἴτε τρώει εἴτε πίνει εἴτε κάθεται εἴτε διακονεῖ εἴτε περπατεῖ εἴτε κάνει ὅ,τιδήποτε νά φωνάζῃ ἀδιαλείπτως τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ἔτσι τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ κατερχόμενο στό βάθος τῆς καρδιᾶς, θά ταπεινώσῃ τόν δράκοντα, θά σώσῃ καί θά ζωοποιήσῃ τήν ψυχή. Νά ἐπιμένῃς, λοιπόν, ἀδιάλειπτα στήν ἐπίκλησι τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, γιά νά καταπιῇ ἡ καρδιά τόν Κύριο καί ὁ Κύριος τήν καρδιά καί νά γίνουν τά δύο ἕνα».

Καί ὁ Γέροντας συνεχῶς μᾶς παρακολουθοῦσε στό νά βιώνουμε τήν σιωπή μέ τήν προσευχή. Καί γι᾿ αὐτό μᾶς ἔλεγε:
Ἀπό ἐσᾶς δέν θέλω τίποτε. Ἐγώ θά μαγειρεύω, ἐγώ θά σᾶς διακονῶ. Ἀπό σᾶς θέλω μόνο μέρα-νύχτα σιωπή, εὐχή, μετάνοια καί κυρίως δάκρυα. Τίποτε ἄλλο δέν θέλω, μόνο βία στήν προσευχή καί δάκρυα μέρα-νύχτα. Διότι, ὅταν ἐρχώμεθα ἀπό τόν κόσμο, ὁ νοῦς μας εἶναι πολύ φορτωμένος ἀπό πάθη, προλήψεις, σκέψεις, λογισμούς. Διαστροφές καί τόνους ἐγωϊσμοῦ καί κενοδοξίας. Ὅλος αὐτός ὁ κόσμος τῶν παθῶν ἔχει καί τούς ἀνάλογους λογισμούς καί φαντασίες. Ἐάν προσπαθήσουμε νά κρατήσουμε τόν νοῦ ἀποσπασμένο καί τραβηγμένο ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, γιά νά προσευχηθοῦμε, δέν μποροῦμε νά τό κατορθώσουμε. Γιατί; Διότι εἴμαστε ψυχικά ἀδύναμοι καί ὁ μετεωρισμός πολύ εὔκολος. Καί ἐφ᾿ ὅσον δέν μποροῦμε νοερά νά κρατήσουμε τήν προσευχή, κατά τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, κατά τήν παράδοσι τῶν Γερόντων μας καί γιά λόγους ὑπακοῆς, προσπαθοῦμε νά λέμε τήν εὐχή προφορικά, γιά νά μπορέσουμε ἔτσι μέ τήν φωνή τῆς προσευχῆς νά ἀποσπάσουμε τόν νοῦ ἀπό τόν μετεωρισμό, ὥστε σιγά-σιγά ἡ εὐχή νά γλυκάνῃ τόν νοῦ καί νά τόν ἀποσπάσῃ ἀπό τήν κοσμική τροφή, κι᾿ ἔτσι σιγά -σιγά νά τόν κλείσῃ μέσα στήν καρδιά ἐπικαλούμενος ἀδιαλείπτως τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Σ᾿ αὐτό θά βοηθήσῃ πολύ τό σταμάτημα τῆς ἀργολογίας, γιά νά καλύπτεται ὅλος ὁ χρόνος μέ προσευχή».

Ἐπίσης μᾶς ἔλεγε:
«Μόλις ἀνοίξετε τά μάτια, ἀμέσως τήν εὐχή. Μήν ἀφήσετε τό μυαλό σας νά πετάῃ ἐδῶ καί κεῖ καί χάνετε τήν ὧρα σας, πού εἶναι πολύτιμη γιά τήν εὐχή. Ὅταν ἔτσι βιάσετε τόν ἑαυτό σας, θά σας βοηθήσῃ κι᾿ ὁ Θεός νά γίνῃ μία ἁγία συνήθεια μέ τό ἄνοιγμα τῶν ματιῶν, ἡ προσευχή νά παίρνη τήν πρώτη θέσι γιά ὅλη τήν ἡμέρα. Στήν συνέχεια θά ἐργάζεσθε καί θά λέτε τήν εὐχή. Εὐλογεῖται ἡ ἐργασία, ἁγιάζεται τό στόμα, ἡ γλῶσσα, ἡ καρδιά, ὁ χῶρος, ὁ χρόνος καί ὅλος ὁ ἄνθρωπος, πού προφέρει τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μοναχός πού λέει ἀδιαλείπτως τήν εὐχούλα, ὁπλίζεται μέ τέτοια θεϊκή δύναμι, πού καθίσταται ἀπρόσβλητος ἀπό τούς δαίμονες, ἀφοῦ αὐτή τούς καίει καί τούς μαστιγώνει».

Λέγοντας τήν εὐχή ὅλη τήν ἡμέρα μέ τό στόμα εἶχε τόση χαρά ἡ ψυχή μας, τόση κατάνυξι καί τόσα δάκρυα, πού δέν περιγράφονται. Πολλές φορές δέ ἐρχόνταν τόση Χάρις ἀπό τήν προφορική εὐχή, πού ἔνοιωθε μέσα του ὁ εὐχόμενος τόση θεία ἀγάπη, πού ἀκόμα καί ὁ νοῦς του μποροῦσε νά ἁρπαγῇ σέ θεωρία. Κι᾿ αὐτό ἐπιβεβαιωνόταν καί στό διακόνημα ἀκόμη, πού κατά ἀνερμήνευτον τρόπο, ὁ νοῦς δέν ἦταν ἁπλῶς στήν προσευχή, ἀλλά στή θεωρία τοῦ Θεοῦ, στή θεωρία –ἐν αἰσθήσει– τοῦ ἄλλου κόσμου.

Ἁρπαζόταν ὁ νοῦς ἀκόμα καί ὅταν βοηθοῦσα τόν Γέροντα, γιά νά πᾶμε στήν ἐκκλησία τήν νύχτα. Μέ τό σῶμα βοηθοῦσα τόν Γέροντα, ἀλλά μέ τόν νοῦ μου δέν ἤμουν κοντά του. Ὁ νοῦς μου ἦταν ἀλλοῦ. Περιπολοῦσε στά οὐράνια. Καί πάλι συνερχόμουν καί ἔνοιωθα ὅτι βρισκόμουν κοντά στόν Γέροντα καί τόν παπποῦ Ἀρσένιο. Καί στή συνέχεια ξανά ἔφευγα, καί νοερῶς θαυμάζοντας ἔλεγα:
«Τί εἶναι ἡ πνευματική ζωή!

Τί μεγαλεῖο εἶναι ὁ Μοναχισμός!

Πῶς μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο;

Πῶς τόν μεταποιεῖ;

Πῶς τόν ἀλλάζει;

Πῶς καθιστᾶ τόν νοῦ του τόσο ἐλαφρύ πνευματικά ὥστε νά ξεπερνᾶ ὅλες τίς δυσκολίες καί νά φθάνῃ μέχρις ἐκεῖ, πού δέν μπορεῖ νά ἐκφράσῃ μέ λόγια!»

Ὅποια ἐργασία κι᾿ ἄν κάναμε, μᾶς φώναζε ὁ Γέροντας:
«Παιδιά νά λέτε τήν εὐχή, νά τήν φωνάζετε!»

Φυσικά, δέν ἐννοοῦσε νά οὐρλιάζουμε, ἀλλά νά τήν λέμε μέ ἔντασι καρδιᾶς καί νά μήν τήν σταματᾶμε καθόλου. Πράγματι, λέγαμε τήν εὐχή ἀκατάπαυστα, ἁπλά, ψιθυριστά, γιά νά μήν γίνεται θόρυβος καί γιά νά μήν ἐνοχλοῦμε τόν πλησίον ἀδελφό. Ἀλλά δέν τήν σταματούσαμε καθόλου, βράχνιαζε ὁ λάρυγγας καί πονοῦσε ἡ γλῶσσα, ἀλλά ἡ εὐχή, εὐχή.

Ἐπειδή, λοιπόν, ἀγωνιζόμασταν προφορικά μέ τήν εὐχούλα, μᾶς ἀποκαλοῦσαν κενόδοξους καί πλανεμένους. Μά, ἐμεῖς δέν τό κάναμε γιά νά μᾶς ἀκοῦν οἱ ἄλλοι καί νά μᾶς ἐπαινοῦν. Δέν τό κάναμε γιά νά δείχνουμε ὅτι εἴμεθα ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς. Ὄχι!!! Ἀλλά διότι αὐτός ἦταν ἕνας τρόπος ἀγωνιστικότητας καί μία μέθοδος προσευχῆς μέ πολλά ἀποτελέσματα:
Πρῶτον, μέ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἁγιάζεται ἡ ἀτμόσφαιρα καί φυγαδεύονται τά δαιμόνια.

Δεύτερον, ὅταν προσεύχεται κανείς ὁ ἄλλος εὔκολα δέν τόν πλησιάζει νά ἀργολογήσῃ. Τό σκέπτεται. «Πῶς νά τόν σταματήσω τώρα, ἀπό τήν προσευχή καί νά καθίσω νά τοῦ πῶ: Ξέρεις! Ἐκεῖνο, τό ἄλλο, τό παράλλο. Δέν θά μοῦ δώσῃ σημασία». Τρίτον, σταματάει τόν μετεωρισμό, δηλαδή τήν “ἀργολογία” τοῦ νοῦ. Διότι κι᾿ ἐάν ἀκόμα ὁ νοῦς ξεφύγη, πολύ σύντομα ὁ ἦχος τῆς φωνῆς τόν ἐπαναφέρει πίσω.

Τέταρτον, μπορεῖ ὁ ἀδελφός, ὁ ὁποῖος ρεμβάζει ἤ ἀργολογεῖ, νά ἀνανήψῃ καί νά πῇ: «Μά ὁ ἀδελφός μου προσεύχεται, ἐγώ τί κάνω;»

Κι᾿ ἔτσι ἡ προφορική ἐπίκλησις, ἡ ἤσυχη, ἡ ἤρεμη, ἡ χαμηλόφωνη, φέρνει τόσα καλά! Καί ἀκούγεται τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκούγεται ὁ βόμβος τῶν μελισσῶν, ὅταν μπαίνουν καί βγαίνουν ἀπό τήν κυψέλη κάνοντας τό μέλι, τόσο χρήσιμο καί ὠφέλιμο. Οὕτω πως καί τό μέλι τό τόσο πνευματικό σέ ὠφέλεια, γίνεται ὅταν φωνάζουμε, σάν ἄλλες πνευματικές μέλισσες τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Καί ὁ Κύριος, πού δίνει «εὐχήν τῷ εὐχομένῳ,» βλέποντας τήν καλή προαίρεσι τοῦ ἀνθρώπου, δίνει κατόπιν καί τά βραβεῖα.

Καί μετά, ἀπό τήν προφορική ἐπίκλησι, ἡ εὐχή γίνεται ἐσωτερική. Ἀνοίγεται δρόμος μέσα στόν νοῦ καί τήν λέγει κατόπιν ὁ εὐχόμενος, χωρίς νά κάνῃ προσπάθεια. Σηκώνεται ἀπό τόν ὕπνο καί ἀμέσως ἀρxίζει ἡ εὐχή μόνη της!

Πρῶτα ἀρχίζει μέ τήν προσπάθεια νά τήν λέῃ προφορικά. Καί ἀφοῦ μέ τήν μπουλντόζα τῆς προφορικῆς ἐπίκλησης ἀνοίξῃ ὁ δρόμος, μετά περπατᾷ ἄνετα μέ τό αὐτοκινητάκι τοῦ νοῦ. Ἡ προφορική ἐπίκλησις ἀνοίγει τόν δρόμο στό νοῦ καί ἡ εὐχή ἀρχίζει κατόπιν νά προφέρεται μέ τόν ἐνδιάθετο λόγο ἄνετα.

Κι᾿ ἄν ἡ εὐχή προχωρῇ βαθύτερα καί προοδευτικότερα, κάτι πού ἀνήκει στούς κατ᾿ ἐξοχήν μεγάλους νηπτικούς Πατέρες, ἀνοίγει πλέον ὄχι δρόμος ἀλλά κανονική λεωφόρος μέσα στήν καρδιά. Ὅταν ἡ καρδιά μελετᾶ τό ὄνομα τοῦ Χριστῦ, τότε γίνεται τό μεγάλο πανηγύρι, μέ μεγάλα ὀφέλη, μέ μεγάλα πνευματικά πλούτη. Τότε βρίσκει ὁ μοναχός τόν κεκρυμμένο μαργαρίτη, τόν πνευματικό θησαυρό καί μοιάζει μέ τόν σοφό ἔμπορο πού ἀντάλλαξε τά πάντα: περιουσίες, μόρφωσι, κοσμική δόξα, οἰκείους, πατρίδα καί τέλος ἀκόμα καί τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό, γιά νά ἀγοράσῃ αὐτόν τόν κεκρύμμένο πολύτιμο μαργαρίτη καί νά γίνῃ πάμπλουτος πνευματικά. Ἀλλά ξεκινάει ἀπό μικροπωλητής. Γι᾿ αὐτό χρειάζεται ἡ προφορική ἐπίκλησις τῆς εὐχῆς.

Ἄμα δέν ἐπιμέναμε στήν προφορική εὐχή καί τήν σιωπή, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Γέροντος, ὁ νοῦς μας θά γύριζε ὅλα τά σοκάκια καί θά ἔφερνε ὅλα τά σκουπίδια τῆς φαντασίας στήν καρδιά.

Ἄν δέν μᾶς ἔφερνε ὁ γλυκύτατος Θεός μας σ᾿ αὐτόν τόν μεγάλο Γέροντα, μόνο ἀκολουθίες θά διάβάζαμε. Καί ναί μέν οἱ ἀκολουθίες εἶναι ἐξαιρετικά ὠφέλιμες γιά τήν πνευματική ἀσθένειά μας, ἀλλά δέν ἔχουν τήν δύναμι νά κατευνάσουν τά πάθη, ὅπως ἡ Νοερά προσευχή. Κι᾿ αὐτό γιά τρεῖς λόγους:
Πρῶτον, διότι μέ τήν Νοερά προσευχή ὁ νοῦς δέν περισπᾶται σέ πολλά λόγια ὅπως στίς ἀκολουθίες, ἀλλά συγκεντρώνεται μόνο σέ λίγες λέξεις. Ἔτσι ὁ νοῦς ἀπορροφᾶ τήν εὐχή μέ περισσότερη ἄνεσι καί εἰσέρχεται μαζί της μέσα στό βάθος τῆς καρδιᾶς.

Δεύτερον, διότι τήν εὐχούλα ὁ καθένας, ἀνεξαρτήτως μορφώσεως καί πνευματικοῦ ἐπιπέδου, μπορεῖ νά τήν λέγῃ. Οὔτε γράμματα χρειάζεται νά ξέρῃς οὔτε τό τυπικό οὔτε μουσική. Ἔτσι εἶναι ἄμεσα προσπελάσιμη σ᾿ ὅλους.

Καί τρίτον, διότι τήν εὐχή μπορεῖς νά τήν λές ὅλη μέρα καί ὁπουδήποτε. Δέν ὑπάρχει τόπος, χρόνος ἤ κατάστασις, κατά τήν ὁποία δέν μπορεῖς νά προσευχηθῇς. Μά στήν ἐκκλησία εἶσαι, μά στό κελλί σου εἶσαι, μά στήν δουλειά εἶσαι, μά στόν δρόμο εἶσαι, μά στό νοσοκομεῖο εἶσαι, μά στήν φυλακή, ἡ εὐχούλα ἀπό τίποτα δέν ἐμποδίζεται, τά πάντα ἁγιάζει καί τά δαιμόνια τήν φοβοῦνται.

Συνέβη τό ἀκόλουθο γεγονός πού ἐνίσχυσε μέσα μου τήν πίστι στήν δύναμι καί τήν ἀξία τῆς προφορικῆς εὐχῆς.

Κάποτε ἦρθε κοντά μας ἕνας δαιμονισμένος. Καθώς δουλεύαμε μαζί, τόν δίδαξα νά λέῃ τήν εὐχούλα προφορικά, κυρίως γιά νά ἀποφύγω τήν ἀργολογία. Πράγματι ἄρχισε ὁ ἀσθενής νά λέῃ τήν εὐχούλα. Καί πάνω πού ἄρχισε νά τήν λέῃ τόν ἔπιασε τό δαιμόνιο καί φώναζε:
-Πήγαινε στόν Ἑσπερινό, ἄσε τό κομποσχοίνιιιιι!

Ὁ ἴδιος ὁ δαίμονας, δηλαδή, φανέρωσε πώς μέ τήν εὐχούλα μιλοῦμε δυναμικά μέ τόν Θεό. Βέβαια, κανείς δέν πρέπει νά πολυδίνῃ σημασία στά λόγια τῶν δαιμόνων, καί τοῦτο διότι οἱ δαίμονες εἶναι ψεῦτες καί ἀνθρωποκτόνοι καί σπανίως λένε κάποια ἀλήθεια, ἀναμεμιγμένη μέ τό ψεῦδος καί τήν ἀπάτη. Ἔτσι ἔγινε φανερό πώς τά δαιμόνια δέν συμπαθοῦν καθόλου νά προφέρεται μέ ζέσι καρδιᾶς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας.

Εἶναι γεγονός πώς ἡ ἡσυχαστική ζωή, πού περιστρέφεται γύρω ἀπό τήν Νοερά προσευχή, εἶναι ὁ πιό εὐλογημένος τρόπος ζωῆς. Γιά τούς ἡσυχαστάς τό κομποσχοίνι μέ τήν εὐχούλα εἶναι πολύ πιό ἀποτελεσματική ὡς πρός τήν ὠφέλειά της ἀπό τήν ψαλτική τῆς ἐκκλησίας. Τίς ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες πού τίς θέσπισαν καί τίς νομοθέτησαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, γιά τήν κοινή λάτρεία, δέν τίς παραβλέπουν, ἀλλά τίς κάνουν μέ κομποσχοίνι μέσα στίς πολύωρες ἀγρυπνίες τους.

Ὁ Γέροντάς μου ἐπέμενε στήν προφορική εὐχή. Δέν τήν σταματούσαμε καθόλου. Ἐγώ, μιᾶς καί συνήθως δέν ἦταν κανείς κοντά μου, φώναζα τήν προσευχή. Καί τήν ἔλεγα συνέχεια ὥσπου ὁ λαιμός μου πονοῦσε. Τοῦ λέω:
Γέροντα, ἀπό τήν εὐχή, πονάει τό στόμα μου, ἡ γλῶσσα μου, ἔκλεισε ὁ λάρυγγάς μου εἶναι σάν πληγή.

Ἄς πληγώσῃ! Δέν παθαίνεις τίποτα. Ὑπομονή! Μήν τήν σταματᾶς καθόλου! Λέγε την. Ὁ πόνος θά φέρῃ τήν πνευματική ἡδονή.

Ἄν δέν πονέσῃς καρπό προσευχῆς δέν θά δῇς. Αὐτή θά σέ βοηθήσῃ. Θά σέ παρηγορήσῃ. Θά σέ διδάξῃ. Θά σοῦ γίνῃ φῶς. Θά σέ σώσῃ. «Κρᾶξον καί βόησον» τήν εὐχή. Μέ προσευχή, νῆψι καί προσοχή ἀσφάλιζε τόν νοῦ σου. Ἡ διάνοια σου ὄχι πρός τά ἔξω, ἀλλά πρός τά μέσα. Ὄχι λόγια, συμβουλές καί κηρύγματα, ἀλλά πολύ-πολύ ταπεινά καί μέ δάκρυα τήν προσευχή. Αὐτή εἶναι ἡ οὐσία, αὐτή εἶναι ἡ Πατερική ὁδός, αὐτή εἶναι τῶν παπούδων σας ἡ παραγγελία καί ἡ νουθεσία. Δές την μέ τήν πρᾶξι. Γιατί ἄν δέν ἔχῃς πρᾶξι, πῶς θά μιλήσῃς γιά οὐράνια θεωρία;

Νά 'ναι εὐλογημένο. Ἀλλά μέ τήν εἰσπνοή καί ἐκπνοή πονάει ἡ καρδιά μου.

Δέν παθαίνεις τίποτε!

Ὅταν ἔλεγα τήν εὐχή καί προσπαθοῦσα νά ἀποκλείσω κάθε σκέψι καί κάθε εἰκόνα καί νά ἐπικρατήσῃ μόνον ἡ εὐχή μέσα μου, μοῦ ἔλεγε, ὁ πειρασμός μέσω τῶν λογισμῶν, ὅτι «θά σκάσῃς τώρα»! Καί ἐγώ ἀπαντοῦσα:
«Ἄς σκάσω κι᾿ ἄς πλαντάξω. Ἐδῶ θά μάχωμαι μέχρι πού νά πεθάνω».

Ὅλη τή μέρα μᾶς ὑπενθύμιζε ὁ Γέροντας:
«Κρατᾶτε τήν εὐχή! Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με! Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Αὐτή θά σᾶς σώσῃ. Τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ θά φωτίσῃ τόν νοῦ σας, θά σᾶς δυναμώσῃ ψυχικά, θά σᾶς βοηθήσῃ στόν πόλεμο ἐναντίον τῶν δαιμόνων. Θά σᾶς καλλιεργήσῃ τίς ἀρετές καί θά σᾶς γίνῃ τά πάντα».

Γι᾿ αὐτό καί ἐπέμενε πολύ, σέ μᾶς τούς νεαρούς ὑποτακτικούς, στήν πρακτική μέθοδο τῆς προφορικῆς εὐχῆς.

Καθώς ἡ δική του ζωή ἦταν μιά συνεχής βία στό θέμα τῆς προσευχῆς, ἔτσι ἐπέμενε κι᾿ ἐμεῖς νά βιάζουμε ὅσο μποροῦμε τόν ἑαυτό μας, γιά νά βυθίζουμε τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέσα στήν καρδιά μας.

Αὐτή ἦταν ἡ διδασκαλία τοῦ ὁσίου Γέροντός μας: νά μᾶς σπρώχνῃ νά μᾶς ὠθῇ, νά μᾶς παρακολουθῇ καί νά μᾶς θυμίζῃ συνεχῶς νά μνημονεύουμε μέ τήν εὐχή τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἀδιαλείπτως κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο «μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον».

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο: "Ὁ Γέροντάς μου Ἰωσήφ ὁ ἡσυχαστής καί σπηλαιώτης" – Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου.

Η ευχή ; την πνοήν της καρδίας ( Γέροντας Εφραιμ ο Φιλοθεΐτης )

Κράζετε την ευχήν ασταμάτητα, «ευλογημένη αρχή»! 

Ας μη σας εγκαταλείπη, μάλλον μην εγκαταλείπετε την ευχήν, την ζωήν της ψυχής, την πνοήν της καρδίας, το έαρ το μυροβόλον, που δημιουργεί την πνευματικήν άνοιξιν εις την βιαζομένην ψυχήν. 

Προσευχή, παιδιά μου, και ταπείνωσις είναι τα πανίσχυρα όπλα, που πρέπει να κρατώμεν ανά χείρας συνεχώς, με ανύστακτον προσοχήν, διότι ταύτα θα μας δώσουν συν Θεώ την νίκην κατά των δαιμόνων.

Γέροντας Εφραιμ ο Φιλοθεΐτης

Οι πειρασμοί πάντα είναι οι ίδιοι, διότι τα δαιμόνια παραμένουν τα ίδια. ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης )

Κάθε άνθρωπος, κάθε χριστιανός ορθόδοξος, προσέρχεται στον Θεό και Τον πλησιάζει, αφού πρώτα δοκιμασθεί δια «πυρός και ύδατος». Εάν δεν περάση ο χριστιανός από καμίνι, στην αναψυχή δεν έρχεται. Γι’ αυτό και ο καλός Θεός, ο οποίος «ετάζει καρδίας και νεφρούς» γνωρίζει πολύ καλά τι κρύβει ο καθένας μας μέσα στο βάθος της καρδιάς του από πλευράς εμπαθείας, από πλευράς χαρισμάτων και προθέσεων και ανάλογα επεμβαίνει, συνήθως με πικρά φάρμακα. Πολλές φορές και με σταύρωση πραγματική, προκειμένου να μας ανορθώση ψυχικά, να μας κάνει ψυχικά υγιείς…


Ξεσηκώνει ο Θεός έναν πόλεμο και δη σε μας τους μοναχούς. Επιτρέπει στον δαίμονα και μας βάζει σε μάχη, αλλά δεν μας αφήνει χωρίς Χάρη. Συγχρόνως έρχεται και συμπαραστέκεται αοράτως και δυναμώνει την ψυχή,φωτίζει τον άνθρωπο, του διδάσκει τον πόλεμο κι έτσι δίνει τη μάχη. Εκεί ή θα στεφανωθεί ή θα ηττηθεί…

Ό υπ' αριθμόν «ένα» πόλεμος είναι ό σαρκικός. Αρχίζει από την νεότητα. Επιτρέπει στον δαίμονα της πορνείας, να πολεμήσει τον άνθρωπο με πόλεμο, που ενδεχομένως έξω στον κόσμο του ήταν άγνωστος, δηλαδή μπορεί έξω να ήταν ή ζωή του καθαρή, να μην έμπλεξε με την αμαρτία και να ήταν σε ομαλή κατάσταση. Ήξερε ό Θεός ότι έξω στον κόσμο, εάν επέτρεπε στον δαίμονα αυτόν να τον πειράξει, δεν επρόκειτο να τα βγάλει πέρα ό άνθρωπος. Τον φωτίζει, του δίνει την προκαταρκτική χάρι, του δίνει τον ενθουσιασμό, του δίνει την θέληση, την δύναμη, αποτάσσεται τον κόσμο και έρχεται εδώ. Μπαίνει στο πεδίον της μάχης και κατόπιν εξαπολύει τον δαίμονα της πορνείας. Του λέει: «Πολέμησε τώρα». Και έρχεται ό μοναχός και λέει: «Πώς εγώ δεν είχα αυτόν τον πόλεμο; Πώς θα απαλλαγώ τώρα;». Ή του δίνει άλλου είδους πόλεμο και νοιώθει ότι έγινε χειρότερος εδώ, που είναι στο Μοναστήρι, ενώ στον κόσμο δεν είχε πόλεμο, δεν είχε τόσους πειρασμούς. Του λέει ό λογισμός ότι ήταν καλύτερα εκεί παρά εδώ. Κι όμως δεν είναι έτσι. Εδώ εξαπέλυσε τον δαίμονα, εδώ τον άφησε ελεύθερο να σε πολεμήσει. Γιατί; Για να ανάδειξη μάρτυρα, αγωνιστή και δικαιωματικά να πάρεις το στεφάνι.

Γι' αυτό λέγεται ότι, αν ήξεραν οί άνθρωποι ότι ο μοναχός έχει πολλούς πειρασμούς, δεν θα γινόντουσαν μοναχοί. Άλλα και τανάπαλιν, εάν ήξεραν την δόξα των μοναχών στον άλλο κόσμο, όλοι τους θα γινόντουσαν μοναχοί.

Κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο ό Θεός δεν θέλει για την άλλη ζωή «βόδια», άμυαλους, απείραχτους, άσοφους, αλλά σοφούς όχι σοφούς κατά την κοσμική έννοια, αλλά σοφούς στον πόλεμο κατά του δαίμονος, κατά του κόσμου και κατά του εαυτού τους. Ό άνθρωπος πρέπει να γίνει αγωνιστής και πάνω σ' αυτόν τον πόλεμο τον περίπλοκο γίνεται σοφός και πτυχιούχος πλέον της κατά Θεόν σοφίας, διότι μαθαίνει την τέχνη των τεχνών και την επιστήμη των επιστημών. Έτσι ανεβαίνει και γίνεται κληρονόμος. Ποίας βασιλείας; Όχι επιγείου, όχι φθειρόμενης αλλά της αιωνίου άφθαρτου Βασιλείας.

Εμείς οί σημερινοί άνθρωποι έχουμε τους ίδιους πολέμους, γιατί είναι ίδια τα δαιμόνια, δεν έχουν αλλάξει. Έρχονται, λοιπόν, και μας πολεμούν, όπως τους πατέρες τους παλαιούς. Μα εκείνοι ήταν λεβέντες, γιατί νικούσαν και γινόντουσαν μεγάλοι. Εμείς την πατάμε. Μας φέρνουν λογισμούς π.χ. εναντίον του αδελφού μας και δεν τους πολεμούμε καθόμαστε και τους δεχόμαστε. Γιατί μου είπε ένα λόγο, γιατί με στραβοκοίταξε, γιατί δεν με εξυπηρέτησε πλέκουμε και πλέκουμε λογισμούς και λογισμούς. Και μετά τι γίνεται; Πάμε από το κακό στο χειρότερο. Χάνουμε και τον καιρό μας κι ό διάβολος που είναι πάρα πολύ τεχνίτης, χαίρεται. «Ας τον, λέει, τον χαζεύω τώρα». Ό χρόνος περνάει και το κάθε τι άσχημο στεριώνει μέσα μας. Θα μεγαλώσει, θα μεγαλώσει και από μυρμηγκάκι θα γίνει λιονταράκι! Μετά θα γίνει λέοντας μεγάλος και όταν αντιληφθούμε, ότι πια μας έφερε βόλτα και μας έχει τυλίξει για τα καλά, θα σηκώσουμε το ανάστημα, δήθεν για να αντικρούσουμε, αλλά θα συναντήσουμε ισχύ λέοντος.

Και λέγει ό Όσιος Έφραίμ: «Με λέοντα καταπιάστηκες να πολεμήσεις; Πρόσεξε να μη σου σύντριψη τα κόκαλα!».

Λέγει ό Αββάς Δωρόθεος: «Και τι είναι ένας λόγος, που θα πω ή μία σκέψη να την σκεφθώ; Ναι, αλλά ή μία σκέψης θα φέρει την άλλη και ό ένας λογισμός τον άλλο ή μία υποχώρησης την άλλη κι έτσι ,σιγά σιγά γίνεται ό άνθρωπος εμπαθής».


από το βιβλίο: Η τέχνη της Σωτηρίας

εκδ. Ιεράς Μονής Φιλοθέου

God forgives easily, by just opening Him the door of your soul( Elder Ephraim of Arizona )

How easily God forgives ! 

This will happen by just opening Him the door of your soul . God does not expect any reward for what he gives people . Even though your sins are millions or billions , for God counts zero . What does a small amount of sand in the ocean worth . All the sins of the world is simply a virus in the ocean .

There is no sin that wins the mercy of God . Thus , the sins of man are zero . When the child returns to the bosom of the Lord , always ends in front of mercy .


Elder Ephraim of Arizona

Αγάπη, ο ύμνος του Παραδείσου ! ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

" Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ο Θεός είναι Αγάπη. 

¨Ο μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ¨, βροντοφωνεί ο απόστολος της αγάπης, Ιωάννης ο Ευαγγελιστής.

Αγάπη : Το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Το φάρμακο που γιατρεύει όλες τις αρρώστιες της ψυχής και του σώματος.

"Ένας άγιος έλεγε: " Κύριε, κάνε με να βοηθήσω κι οχι να με βοηθήσουν. Κάνε με να αγαπήσω, κι οχι να με αγαπήσουν. Κάνε με να κατανοήσω κι οχι να με κατανοήσουν ".

Η αγάπη, όπως την δίδαξε ο Κύριος, όχι παραποιημένη απο τους ανθρώπους, είναι έκφραση της θυσίας. Είναι της καρδιάς καρπός και της προαιρέσεως προσφορά.

Η αγάπη δεν φαίνεται απο το τί δίνεις αλλά απο το πώς το δίνεις.

Αγάπη δεν είναι το άπλωμα του χεριού, αλλα το δόσιμο της καρδιάς.

Άν ξέρεις ο ίδιος να μοιράζεσαι, τότε ξέρεις να αγαπάς, " ιλαρόν γάρ δότην αγαπά ο Θεός" λέγει ο Παύλος.

Ο Θεός αγαπά τον ελεήμονα, που δίνει με προθυμία και χαρούμενο πρόσωπο αλλα και με ελεύθερη γνώμη. Ελεημοσύνη που προσφέρεται " εκ λύπης ή εξ ανάγκης " είναι απαράδεκτη και απόβλητη.

Η ρίζα της ελεημοσύνης βρίσκεται στην καρδιά.

Αρχίζει απο την καρδιά και τελειώνει στο χέρι μας. Η ελεημοσύνη θερμαίνει, όταν υπάρχει η φωτιά της αγάπης. Ελεημοσύνη δίχως αγάπη είναι ψυχρή και καταθλιπτική. Είναι σώμα νεκρό δίχως ήλιο και φώς. Είναι λουλούδι δίχως ομορφιά και ευωδία.

Όταν δίνεις δίχως αγάπη προσβάλλεις. Γιατι ποιά αξία έχει το ωραιότερο και ακριβότερο δώρο, όταν προσφέρεται χωρίς χαμόγελo?

Ο Ιησούς ζήτησε την προσοχή μας στο θέμα της ελεημοσύνης. Κατεδίκασε την επιδεικτική και υπερήφανη ελεημοσύνη. Πόσο και στο σημείο τούτο μας διδάσκουν οι Άγιοι!

Υπέροχη και θαυμαστή έμεινε στην ιστορία η βοήθεια των τριών φτωχών κοριτσιών απο τον Άγιο Νικόλαο, όχι τόσο για το ποσό των χρημάτων - κι αυτό βέβαια ηταν αξιόλογο - αλλά προπάντων για την διακριτικότητα της πράξεως του.

"Δεινόν η πενία ", λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Τυφλώνει κάποτε τον άνθρωπο και κάνει τα μη πρέποντα. Ήτανε κίνδυνος λοιπόν και για τα τρία εκείνα κορίτσια να οδηγηθούν στην διαφθορά. Ο πατέρας τους έφτασε στην απελπισία. Αλλά ο άγιος Νικόλαος γεμάτος αγάπη και διάκριση σπεύδει στην κατάλληλη στιγμή. Λαμβάνει ολα τα μέτρα ώστε η πράξη του να παραμείνει άγνωστη και μυστική απο τους ανθρώπους. Εφαρμόζει το του Κυρίου " Μή γνώτω η αριστερά σου, τί ποιεί η δεξιά σου".

Χωρίς χρονοτριβή παίρνει ενα καλογεμισμένο σακουλάκι με χρυσά νομίσματα κι έρχεται με προφύλαξη, αργά τη νύχτα, ρίχνει το πολύτιμο δέμα απο το παραθυράκι μέσα στο σπίτι και φεύγει γρήγορα.

Ο πατέρας των κοριτσιών δεν πίστευε στα μάτια του. Όταν ο άγιος Νικόλαος πληροφορήθηκε πως ο πατέρας πάντρεψε την πρώτη του κόρη, πήγε και ξανάρριξε αλλο σακουλάκι με χρήματα με τον ίδιο τρόπο. Θερμές ησαν του φτωχού πατέρα οι ευχαριστίες και δοξολογίες στον Πανάγαθο Κύριο. Έτσι πάντρεψε και την δεύτερη.

Ωστόσο πρέπει να μην του διαφύγει ο ευεργέτης. Προαισθάνεται ότι θα ξανάρθει και αναμένει άγρυπνος ώστε μόλις ακούσει θόρυβο που θα προδώσει την παρουσία του, να τρέξει, να τον πιάσει, να δεί ποιός είναι αυτός ο τόσο καλός άνθρωπος, που έσωσε κι αυτόν και τα κορίτσια του. Έτσι κι έγινε. Δεν πέτυχε στην τρίτη μυστική του απόπειρα ο φιλόστοργος και φιλόπτωχος άγιος. Τρέχοντας ο πατέρας τον αναγνώρισε και τον ευχαρίστησε που έσωσε με την πράξη του τρείς ψυχές απο την διαφθορά. Ο Νικόλαος του μίλησε με πολλή αγάπη, δεσμεύοντας τον να μην αναφέρει το γεγονός σε κανέναν.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, ο μέγας και ασύγκριτος της αγάπης εργάτης, μελετούσε πολυ τους βίους των αγίων. Ιδιαίτερη εντύπωση του έκανε ο βίος του Αγίου Σεραπίωνα του Σιδωνίου, που πολυ τον θαύμαζε. Διηγόταν συχνά το εξής περιστατικό απο την ζωή του.

Κάποτε ο Άγιος Σεραπίων - γνωστός για την ασκητικότητα και ακτημοσύνη του - συνάντησε εναν άνθρωπο πάρα πολύ φτωχό. Τόσο δε ( = μάλιστα ) τον λυπήθηκε ώστε έβγαλε το επανωφόρι του και του το έδωσε. Προχωρώντας πιο πέρα, είδε κάποιον που έτρεμε απο το κρύο. Τί να κάμει? Χωρίς να καθυστερήσει βγάζει και το εσωτερικό του ρούχο και του το προσφέρει. Τότε έμεινε γυμνός κρατώντας στα χέρια του το Ιερόν Ευαγγέλιον. Μόλις τον είδε γυμνό κάποιος γνωστός του τον ερωτά: -Ποιός σε εγύμνωσε Άγιε του Θεού?

- Αυτό εδώ, απάντησε ο Σεραπίων δείχνοντάς του το Ιερόν Ευαγγέλιον.

Δεν άργησε ομως να πουλήσει και αυτό το Ευαγγέλιο, προσφέροντας τα χρήματα σε φτωχούς.
Κάποιος μαθητής του τον ρώτησε: - Πάτερ μου, πού είναι το μικρό Ευαγγέλιο που είχες?
Του απάντησε: - Δεν είπε ο Κύριος " πωλησον σου τα υπάρχοντα και δός πτωχοίς?" Σ΄αυτό κι εγώ πειθάρχησα. Σκέφτηκα πως δεν έπρεπε να λυπηθώ ούτε κι αυτό το βιβλίο, οπου είναι γραμμένα τα παραγγέλματα του Κυρίου, αλλα να το πουλήσω χάριν των φτωχών.

Ένας άνθρωπος του Θεού είπε: " κάθε ψυχή κερδισμένη απο την αγάπη, είναι κιόλας ανταύγεια του Θεού" Η αγάπη έχει φώς και μεταδίδει φώς. Είναι και φωτοφόρος και φωτοδότης. " Ο αγαπών τον αδελφόν αυτού εν τω φωτί μένει"

Όσο πλησιάζεις τον Θεό, τόσο φωτίζεσαι και λάμπεις. Όσο περισσότερο αγαπάς τον Θεό, τόσο περισσότερο αγαπάς τον άνθρωπο. " Είδες τον αδελφό σου? Είδες τον Θεό!" λέει ο αββάς Ισαάκ Ο Σύρος.

Τί ωφελεί στα αλήθεια η κατάκτηση του διαστήματος, άν δεν κατακτήσουμε τους αδελφούς μας με την αγάπη?

Τί ωφελεί η έρευνα και ανακάλυψη νέων γαλαξιών, αν δεν καταφέραμε να βρούμε το "αστέρι" της βηθλεέμ, τον Θεό της αγάπης?

Ποιούς νέους κόσμους περιμένουμε να μας δείξουν τα ραδιοτηλεσκόπια, οταν αγνοούμε την "καινήν εντολήν" της αγάπης?

Χωρίς την αγάπη όλα είναι μάταια, άσχημα κι αποτυχημένα.

"Συμφορά μας χωρίς την αγάπη " αναφωνεί ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ. Όλα του ανθρώπου τα έργα και τα επιτεύγματα αποκτούν αξία μονάχα με την αγάπη.

Αλλά η αγάπη είναι διάκριση και η διάκριση είναι τέχνη. Άν δεν ξέρεις την τέχνη της αγάπης, δεν ξέρεις να αγαπάς.

Η αγάπη παραβλέπει τις ιδιοτροπίες του αδελφού. Συγχωρεί τα λάθη. Ανέχεται τα ελαττώματα. Υποχωρεί στο πείσμα. Αποφεύγει την κατάκριση. Αγνοεί την ειρωνία. Διαλύει τις καχυποψίες. Αρνείται τις συκοφαντίες. Δεν επικρίνει και δεν διασύρει δημόσια. Σκεπάζει όλες τις ελλείψεις με εναν τρόπο ευγενικό και μεγαλόψυχο. " Η αγάπη τω πλησίον κακόν ουκ εργάζεται, μακροθυμεί, χρηστεύεται.. ού φησιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής.. ου λογίζεται το κακόν" βροντοφωνεί ο Παύλος.

Η αγάπη με την απλότητα και την ειλικρίνεια της δεν ξέρει τι είναι κακό. Είναι αγνή και καθάρια σαν το νερό της κρυστάλλινης λίμνης. Δεν την αναταράσσει κανένα άγριο κύμα κακίας και πονηρίας.

Ο άνθρωπος της αγάπης είναι ο πιο μεγάλος νικητής στον πνευματικό αγώνα. Νικάει με το χαμόγελο και την καλοσύνη. Άν σε άλλες περιπτώσεις η υποχώρηση είναι ήττα, της αγάπης η υποχώρηση είναι νίκη. " Τη φιλανθρωπία νικήσωμεν " λέγει ο Θεολόγος Γρηγόριος.

Είναι ένδοξα της αγάπης τα τρόπαια. Πανάκριβα της φιλανθρωπίας τα στεφάνια. Άλλωστε μην ξεχνάμε οτι κάθε μεγάλη αγάπη είναι σταυρωμένη αγάπη.

Περνάει με διάκριση όλα τα σκαλοπάτια του Γολγοθά. Πονάει όπως Εκείνος πόνεσε επάνω στον σταυρό. Κάθε προσφορά είναι θυσία και κάθε θυσία έχει την αξία της.

"Και ος εαν ποτίσει ενα των μικρών τούτων ποτήριον ψυχρού μόνον εις όνομα μαθητού, αμην λέγω υμίν, ου μη απολέσει τον μισθόν αυτού", λέγει ο Κύριος.

Η αγάπη συμπεριφέρεται με διάκριση και καλοσύνη και στον πεινασμένο και στον διψασμένο και στον ξένο και στον περιφρονημένο και στον φυλακισμένο και " εις πάσαν ψυχήν καταπονουμένην" Και οι φυλακισμένοι είναι αδελφοί μας. Γι αυτό παραγγέλλει ο Αγιος Παύλος " Μιμνήσκεσθε των δεσμίων ως συνδεδεμένοι. Να νιώθουμε δική μας την φυλάκιση τους. Το ίδιο και για το πένθος του αδελφού μας, να το νοιώθουμε δικό μας.

Ο πόνος στον κόσμο είναι τόσο μεγάλος ωστε αν θελήσεις να μαζέψεις τα δάκρυα που χύνονται κάθε μέρα απο τα μάτια των ανθρώπων θα βρεθείς μπροστά στο μεγαλύτερο ποτάμι της γής, είπε κάποιος. Η αγάπη δεν εφαρμόζει μόνο το " χαίρειν μετα χαιρόντων" αλλά και το " κλαίειν μετα κλαιόντων "

Άν κάθε κράτος έχει τον δικό του Εθνικό Ύμνο, έχει και ο Χριστιανισμός τον δικό του Ύμνο, τον Ύμνο της Αγάπης που με τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο έχει αποδώσει ο μέγας των εθνών Απόστολος Παύλος στο ΙΓ' κεφάλαιο της Α' προς Κορινθίους επιστολής.
Τούτος ο μελωδικότατος ύμνος ας είναι στα χείλη και στην ψυχή μας. Αμήν.


Η τέχνη της Σωτηρίας - Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου.

Ο δε μακαριστός γέροντάς μου εδώ στην Αγία Γη,ο γέροντας Σεραφείμ ο Κυθήριος ο ηγούμενος της μονής μας, του Αγίου Σάββα,έλεγε....."Μα βρε παιδί μου ,τι μορφή είναι αυτός ο Εφραίμ ο Φιλοθείτης;

Καλημέρα σας.

Να είστε όλοι καλά,όλοι ευλογημένοι.

Μου ζητήσατε να πω δυό λόγια για τον γέροντα της Αριζόνας,Εφραίμ τον προηγούμενο της μονής Φιλοθέου του Αγίου Ορους.Μόνον δυό λόγια να πει κανείς γι'αυτή την μεγάλη μορφή;;;Αν μέχρι τώρα έχουν γραφτεί τόσα πολλά για τον μακαριστό γέροντα Παίσιο,Ιάκωβο Τσαλίκη και τόσους άλλους πολλούς αγίους γεροντάδες των ημερών μας,...φανταστείτε τι έχει να γραφεί και να ειπωθεί μετά την κοίμηση του γέροντος Εφραίμ του Φιλοθείτου!!!!!!!!!Υψος πνευματικότητας,μέγεθος!!!!



Ειχα εξομολογηθεί κανά δυό φορές κοντά του,όταν ήμουν στον Καναδά το 1988-1992.Δεν είχα αφήσει κήρυγμα του κανένα!!! Είχα γίνει η κουραστική σκιά του!!!Δεν τον άφηνα...ρούπι,

που λέμε!!!Εκανα 100-150 χιλιόμετρα για να πηγαίνω να τον ακούω.Γύριζα σπίτι στις μία-δύο μετά τα μεσάνυχτα..επιστρέφοντας από κηρύγματά του σε σπίτια κυρίως,τότε.Είχα μαγευτεί!!! Γνώρισα συνειδητά Ορθοδοξία και πίστη από τις ομιλίες του.

Από την γνωριμία μαζί του αγάπησα και θέλησα να γίνω κάποτε μοναχός, όπως και έγινε!!! Ο δε μακαριστός γέροντάς μου εδώ στην Αγία Γη,ο γέροντας Σεραφείμ ο Κυθήριος ο ηγούμενος της μονής μας, του Αγίου Σάββα, έλεγε.....

"Μα βρε παιδί μου ,τι μορφή είναι αυτός ο Εφραίμ ο Φιλοθείτης;;;Είχε έλθει και λειτούργησε στην Λαύρα του Αγίου Σάββα της Ιουδαίας ,πριν αρκετά χρόνια.Μα....δεν λειτούργησε άνθρωπος..αλλά άγγελος!!! Πως να τον πω;;; ασώματο,άυλο,παιδάκι μικρό,χαριτωμένο,αγγελουδάκι;;;......!!!!!".

Συχνά,του ζήταγα να μας παριστάνει ο γέροντας Σεραφείμ,πώς είχε λειτουργήσει ο γέροντας Εφραίμ στον Αγιο Σάββα.Εμιμείτο ακριβώς την αγγελική εκείνη ψιλή φωνούλα του,που σαν να έμοιαζε με μικρό παιδάκι.

Του άρεσε πολύ να τον παριστάνει......."Και υπεεεεέρ του καταξιωθήναι ημαααάς...ακούσωμεν του αγίου Ευαγγελίουυυυυυυυυυ,Ειρήηηηνη Πάαασιιιιιιιιιιι!!! Ηταν απολαυστικός να μας κάνει τον γέροντα Εφραίμ.

Τον θεωρούσε ,και φυσικά είναι,.....μεγάλος όσιος,οσιακή,ασκητική μορφή των χαλεπών ημερών μας,άγιος ήδη.............!!!!!!!

Everything is reduced to ashes when it comes near the fire of the Jesus prayer. ( Elder Ephraim of Arizona )

My children, I beg you, for the love of God, do not stop saying the prayer of our Christ, not even for a moment. Your lips should continuously murmur the name of Jesus Who destroys the devil and all his plots. Cry out incessantly to our Christ, and at once He will hasten wholeheartedly to help us. Just as iron cannot be grabbed or even approached when it is red-hot, the same thing happens with the soul of him who says the prayer with the fervor of Christ. The demons do not approach it—and how could they? For if they draw near it, they will be burned by the divine fire which the divine name contains. 

Whoever prays is enlightened, and whoever does not pray is darkened. Prayer is the provider of divine light. This is why everyone who prays well becomes all radiant, and the Spirit of God dwells in him. If despondency, indifference, listlessness, etc., approach us, let us pray with fear, pain, and great noetic vigilance, and we will immediately experience the miracle of consolation and joy by the grace of God. It is not possible for a person who prays to hold a grudge against someone or to refuse to forgive him for any fault whatsoever. 

Everything is reduced to ashes when it comes near the fire of the Jesus prayer. So, my children, struggle in the salvific and sanctifying prayer of our Christ, so that you may become radiant and holy. Pray also for me, the indolent sinner, so that God may be merciful on the multitude of my sins, as well as on my countless liabilities.

Elder Ephraim of Arizona

Πατέρας μιας τεράστιας οικογένειας -Στη μνήμη του Γέροντος Εφραίμ.

Στη μνήμη του Γέροντος Εφραίμ . Μέρος Β΄.

Αποστολικό αποβατικό άγημα του Γέροντος Εφραίμ της Αριζόνας


Γερόντισσα Νικολάγια (Ιλιινά), Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου στην πόλη Μαλογιαροσλάβετς:


– Μια φορά εμφανίστηκε ο Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής στον τελευταίο του μαθητή, τον πατέρα Εφραίμ της Αριζόνας, και με τον συνηθισμένο του τρόπο του λέει:

«Κούτσικο, όσα πορτοκάλια βλέπεις τόσα μοναστήρια πρέπει να ιδρύσεις, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και στον Καναδά» και έβαλε μπροστά του μια στοίβα πορτοκαλιών.

Ήταν ακριβώς 20 πορτοκάλια. Με την πρόνοια του Θεού, έχουμε κι εμείς σχέση με την ίδρυση μιας μονής.

Το 1996 ήρθαν στη Ρωσία κάποιες αδελφές από μια ορθόδοξη κοινότητα στην Καλιφόρνια. Στην Όπτινα ρώτησαν αν μπορούν να βρουν τη μοναστική παράδοση της Όπτινας σε γυναικεία μοναστήρια. Οι μοναχοί της Όπτινας τους έστειλαν σ’ εμάς, στο Μαλογιαροσλάβετς. Γνωριστήκαμε. Η Γερόντισσα Μιχαήλα έγινε πνευματικό μου τέκνο.

Θυμάμαι μια φορά να λαμβάνω επιστολή από αυτήν, όπου ανέφερε για τις δυσκολίες πού είχαν με τη δικαιοδοσία. Ακριβώς εκείνην τη στιγμή βρέθηκε στα χέρια μου ένα γράμμα από τον Σχη – αρχιμανδρίτη Αρσένιο, Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Μαχαιρά στην Κύπρο, που και αυτός, με κάποιον τρόπο, είναι πνευματικός εγγονός του Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστή. Ο Γέρων, φαίνεται, και τώρα οδηγεί την πνευματική του οικογένεια. Και ο πατήρ Αρσένιος μου έγραψε ακριβώς για τον πατέρα Εφραίμ...

Μια από τις επιστολές – ευλογίες του Γέροντος Εφραίμ προς τη Γερόντισσα Νικολάγια με τις αδελφές από Ι.Μ.Αγίου Νικολάου στο Μαλογιαροσλάβετς

Κι εγώ σύστησα στη Γερόντισσα Μιχαήλα ν’ απευθυνθεί στον Γέροντα.

Έτσι, σε λίγο, η Γερόντισσα με τις αδελφές μετακόμισαν από την Καλιφόρνια στην Αριζόνα. Ο ίδιος ο Γέρων Εφραίμ βρήκε το οικόπεδο για το μοναστήρι του Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκι (νυν στη δικαιοδοσία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας) και όταν επισκέφθηκαν τον τόπο μαζί με τις αδελφές, δείχνοντάς τους τα κτήματα, ήταν ένα βήμα πριν να πηδήξει από τη χαρά του και είπε:

– Εδώ θα οικοδομηθεί μία μεγάλη μονή!

Ο πατήρ Εφραίμ ήταν Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου στο Άγιον Όρος επί 30 χρόνια. Σπάνια πήγαινε, με μερικούς μοναχούς – αγιορείτες, στον Καναδά και στις ΗΠΑ. Πρώτη φορά πήγε το 1979, επειδή χρειάστηκε να κάνει μια περίπλοκη εγχείρηση στο πόδι του. Ύστερα, όταν ένιωθε την πνευματική δίψα εκείνης της ηπείρου, κατάλαβε ότι μπορεί μοιραστεί μαζί τους την ικανότητά του να γιατρεύει τις πληγές.

Ο Θεός αποκάλυψε στον Γέροντα Εφραίμ να μετακομίσει στη Βόρεια Αμερική. Στην αρχή ο Γέροντας ζούσε σ’ ένα βαγονάκι, μέσα στην έρημο της Αριζόνας. Εν τω μεταξύ, είναι αρκετά επικίνδυνο μέρος, επειδή έχει και άγρια ζώα και κροταλίες και σκορπιούς.

Η μετακόμιση του Γέροντα αποτελεί αληθινό αποστολικό αποβατικό άγημα. Ξεκίνησε το 1989, με την ίδρυση της γυναικείας μονής της Γέννησης της Θεοτόκου στην Πενσιλβάνια, κοντά στο Πίτσμπουργκ. Έτσι, το ένα μετά το άλλο, ίδρυσε ο Γέροντας είκοσι μοναστήρια, ανδρικά και γυναικεία, μεταξύ των οποίων, το 1995, τη μονή Αγίου Αντωνίου του Μέγα, όπου και εγκαταστάθηκε ο ίδιος.

Στην αρχή, όταν έφτασε ο Γέροντας Εφραίμ στην έρημο, ξαφνικά άκουσε να χτυπάνε καμπάνες... Την επόμενη φορά, που πήγαν σ’εκείνο το μέρος μαζί με τον μεσίτη ακινήτων, το χτύπημα από τις καμπάνες επαναλήφθηκε... Τα πνευματικά τέκνα, που συνόδευαν τον Γέροντα, επίσης άκουσαν αυτούς τους ήχους. Ήταν για αυτούς ένα σημάδι από τον Θεό για να τους ενισχύσει, επειδή κοπίασαν πολύ για την συγκομιδή των χρημάτων και να αποκτήσουν έστω και ένα μικρό κτηματάκι. Μόλις άκουσαν τις καμπάνες, ο Γέροντας έβαλε το δάχτυλό του στα χείλη, λέγοντας:

– Σςς! Μην κάνετε νοήματα, να μην καταλάβει ο μεσίτης ότι ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα γι’αυτό το οικόπεδο.

Έτσι αγοράστηκε το οικόπεδο και «φούντωσε» η δουλειά. Κανένας δεν θεωρούσε ότι εκεί, με τα χρόνια, θ’ αναπτυχθεί μια τέτοια όαση. Είχαν αγοραστεί δεκάδες δενδρύλλια. Ο Γέροντας, με σπρέι κόκκινου χρώματος, πήγαινε μέσα στην έρημο και έβαζε σταυρουδάκια, όπου έπρεπε να φυτέψουν τα δέντρα.

Ύστερα, ο ίδιος έδειξε το μέρος, όπου έπρεπε να σκάψουν, ώστε να βρουν νερό. Οι ειδικοί διαφωνούσαν μαζί του κι αυτός γελούσε:

– Σκάψτε! Εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη.

Όντως, εκεί βρέθηκε ένας υπόγειος ποταμός και η έρημος μετατράπηκε σε Παράδεισο. Από τότε ποτέ δεν υπήρξε η έλλειψη νερού στο μοναστήρι. Ξεκίνησαν τα έργα. Η κουζίνα της μονής τάιζε το πλήθος των εργατών, καθώς και τους προσκυνητές, οι οποίοι πλήθαιναν μέρα με τη μέρα.

Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα


Μέσα σ’ ένα τόσο ζεστό κλίμα (μέχρι 50 βαθμούς Κελσίου υπό σκιάν το μεσημέρι) όλοι οι προσκυνητές φιλοξενούνται σε δροσερά κελιά με ντους.

Εκτός τούτου, εκεί τελείται η πιο σημαντική σωτηρία, η σωτηρία από «δαιμονίου μεσημβρινού», όπως αναφέρεται στον Ψαλμό 90 «Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστου». Οι ερμηνευτές των Γραφών λένε ότι αυτό μοιάζει με το τι συμβαίνει το μεσημέρι, όταν ο αέρας στροβιλίζεται από καύσωνα και η ατμόσφαιρα γίνεται βαριά και αποπνικτική... Δεν είναι άραγε ακριβώς αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Αμερική, με όλη αυτήν την παγίδα του καταναλωτισμού; Ο Κύριος εμφανίζεται στη «φωνή αύρας λεπτής» (Γ΄Βασ. 19,12), δηλαδή εκεί είναι ο Θεός.

Αυτήν τη δροσιά παρουσίας του Θεού προσέφερε ο Γέροντας Εφραίμ στον σύγχρονο κόσμο! Εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι ο Γέρων Εφραίμ έζησε μέχρι την αγιοκατάταξη του Αββά του, του Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστή, και τότε έφυγε.

Στο γυναικείο μοναστήρι του Αγίου Παϊσίου Βελιτσκόβσκι στην Αριζόνα, με την υποστήριξη του πατρός Εφραίμ, που μεριμνούσε για το ιεραποστολικό έργο στην Αμερική, εγκαινιάστηκε η Σχολή Αγίας Σκέπης, για κορίτσια 8 – 18 χρονών. Εκεί γίνονται δεκτές όλες οι κοπέλες, αρκεί να θέλει η ίδια υποψήφια να μελετά την Ορθοδοξία. Ως αποτέλεσμα, μέχρι σήμερα έχουν αποφοιτήσει περισσότερες από 100 Αμερικανίδες, που έζησαν τις εμπειρίες της πνευματικής ζωής. Μερικές από αυτές έγιναν μοναχές κι έμειναν στο μοναστήρι. Οι άλλες παντρεύτηκαν κι έγιναν καλές ορθόδοξες γυναίκες και μητέρες.

Η Ορθοδοξία αποτελεί θεμέλιο για την οικογενειακή ζωή σ’αυτόν τον κόσμο, όπου όλα τα γνήσια και σωτήρια προοδευτικά χάνουν τη σταθερότητά τους...


Η αγάπη είναι πάνω απ’ όλους τους διαχωρισμούς

Aiκατερίνα Μαλέντσενκο Εκατερίνα, σύζυγος του αστροναύτη Γιούρι Μαλέντσενκο:

– Πριν από δύο χρόνια πήγα στην Αριζόνα, στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου. Στην Αμερική είχα ζήσει για αρκετό χρονικό διάστημα, αλλά δεν περίμενα να δω αυτό που είδα εκεί...

Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική πάντοτε ήταν λίγο απομονωμένη, δήθεν Εκκλησία για τους δικούς της, δηλαδή για Έλληνες. Εάν δεν είσαι Έλληνας, σαν να μην έχεις θέση εκεί. Όμως, όταν βρέθηκα στο μοναστήρι του Γέροντα Εφραίμ, έμεινα κατάπληκτη, επειδή εκεί ήταν όλοι μαζί: και Ρώσοι και Έλληνες και Αμερικανοί και άνθρωποι από παντελώς διάφορες χώρες. Όλοι είναι μαζεμένοι για τον Χριστό, για τη Βασιλεία του Θεού, και όχι λόγω κάποιου παρελθόντος και κάποιου άλλου ανθρώπινου σκοπού.

Ο Άγιος Αντώνιος είναι άγιος τόπος. Το μοναστήρι βρίσκεται μέσα σε μια άγρια έρημο. Όταν σήμερα όλοι βρίσκονται σε διαρκή ένταση και είναι εξαγριωμένοι μέσα σ’ αυτήν την αδιάκοπη διαδικασίας επιβίωσης, εδώ μέσα στο μοναστήρι, μέσα στους θαυμαστούς κήπους του, ακόμη και στους περιβάλλοντες χώρους της μονής, όλα αμέσως αλλάζουν.

Όταν πλησίασα τον Γέροντα Εφραίμ, δεν μου είπε τίποτα, μόνο με κάλεσε με ένα νεύμα, λέγοντας: «Πάμε». Και πήγα. Έτσι μπήκα μες τον ναό. Εκεί με ξενάγησε μέσα στον ναό και κάθε κουβέντα για οτιδήποτε το επίγειο ήταν άνευ ουσίας...

Ο παππούλης σε κοιτά και συνειδητοποιείς ότι ξέρει τα πάντα και ακόμα περισσότερα...

Περίπου οχτώ χρόνια έμεινα στο Χιούστον. Προς το τέλος της διαμονής μου σ’εκείνα τα μέρη, εκεί κοντά ολοκλήρωναν την οικοδόμηση ενός από τα 20 μοναστήρια του Γέροντος Εφραίμ. Εν τω μεταξύ, τα κάθε εγκαίνια της επόμενης μονής, όπως αποδείχτηκε, με κάποιον τρόπο επηρέαζαν όλους τους ανθρώπους της περιοχής. Και πάλι δεν υπήρχε διαφορά, είτε Έλληνας είσαι είτε Ρώσος είτε Αμερικανός. Όλοι ήταν μαζί! Και ακριβώς επειδή ήταν μαζί, όλοι ένιωθαν καλά. «Ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος,[...] αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Κολ. 3, 11). Αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Είναι αδύνατο να εκπλήξεις τους σύγχρονους ανθρώπους με κάτι, εκτός από την αγάπη του Χριστού

Είναι αδύνατο να εκπλήξεις τους σύγχρονους ανθρώπους με κάτι, εκτός από την αγάπη του Χριστού. Όταν η αγάπη δεν υπάρχει ή είναι λίγη μέσα στην Εκκλησία, εκεί ο νεοπροσερχόμενος άνθρωπος νιώθει ξένος, δεν μπορεί να ενταχθεί. Στον Γέροντα Εφραίμ συνέβαινε το αντίθετο, η αγάπη του ξεχείλιζε και όλοι ένιωθαν σαν να γνωρίζονται εδώ και 100 χρόνια. Εκεί, στο μοναστήρι του, όλα είναι αυτονόητα. Τίποτα δεν σε πειράζει και δεν σε σοκάρει. Από τη μία όλα είναι καινούργια και ενδιαφέροντα, από την άλλη όλα έχουν την αίσθηση του οικείου. Καταπληκτική εντύπωση! Και στη βάση του είναι, βέβαια, η αγάπη.

Η ψυχική κατάσταση των Αμερικανών είναι πολύ δύσκολη. Παρ’ όλη την άνεση και ευπορία, οι ψυχές εκεί είναι πολύ καταπιεσμένες. Και με τίποτα δεν μπορείς ν’ ανακουφίσεις την πνευματική κενότητα.

Η βαθύτητα που έχει η Ορθόδοξη πίστη δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Ούτε στην Καθολική Εκκλησία, ούτε στον Προτεσταντισμό, που είναι τόσο διαδεδομένος στις ΗΠΑ. Δεν μπορούν οι άνθρωποι να βρουν εκεί, αυτό που βρίσκουν στην Ορθοδοξία. Πουθενά δεν μπορούν ν’ «αναπνέουν» τόσο εύκολα.

Ο πατέρας μου είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα. Πρόσφατα, στο Πανεπιστήμιο εγκαινιάστηκε το ορθόδοξο παρεκκλήσι της Αγίας Ισαποστόλου Νίνας. Άκουσα εκεί τι λέει ο εφημέριος για την Ευχή του Ιησού και κατάλαβα ότι είναι μάλλον ακόλουθος της παραδόσεως του Οσίου Ιωσήφ Ησυχαστή και μάλλον την υιοθέτησε μέσω του πατρός Εφραίμ της Αριζόνας. Το πιο σημαντικό σ’αυτήν την παράδοση είναι η σχέση με τον Θεό και η έκφραση της αγάπης προς Αυτόν, η αγάπη προς κάθε άνθρωπο, ως αδελφό ή αδελφή εν Χριστώ. Η αγάπη είναι πάνω απ’ όλους τους διαχωρισμούς. Εδώ, όντως, ξαλαφρώνει η ψυχή.

Γέροντας Εφραίμ, αποχαιρετισμός


Οι ακολουθίες στο μοναστήρι τελούνται τη νύχτα. Κατά τις 5 – 6 το πρωί η λειτουργία τελειώνει και αρχίζει η τράπεζα. Ύστερα υπάρχουν μια – δυο ώρες για ξεκούραση. Όμως, όσοι ήξεραν ότι ο Γέροντας Εφραίμ θα πάει να ταΐσει του φτωχούς, μαζεύονταν σε ένα μέρος πίσω από την κουζίνα και περίμεναν πότε να περάσει το αυτοκίνητό του. Όπως έλεγε ο ίδιος ο Γέροντας, πήγαινε για «κυνήγι». Έπαιρνε τα φαγητά και κάποια πράγματα πρώτης ανάγκης και γύριζε όλη την περιοχή, ψάχνοντας τους φτωχούς. Κάποιες φορές, όταν κατάφερνε να ταΐσει μερικές δεκάδες ανθρώπους, επέστρεφε πολύ χαρούμενος. Άλλες φορές στεναχωριόταν, όταν συναντούσε λίγους ανθρώπους. Ο Γέροντας καταγόταν από μια πολύφτωχή οικογένεια και ήξερε τι είναι η στέρηση.

Η στέρηση μπορεί να είναι όχι μόνο υλική. Ο Γέροντας χόρταινε τους ανθρώπους και πνευματικά επίσης. Σταματούσε το αυτοκίνητό του, έβγαινε έξω και ευλογούσε τον καθένα. Σε κάποιον έδινε κάτι, κάτι γλυκό για παράδειγμα. Τα λόγια ήταν περιττά. Ο Γέροντας σε ευλογεί κι εσύ πετάς από χαρά. Μπορούσε να ευλογήσει και μέσα από το αυτοκίνητο. Ίδια η χαρά και η αγάπη και μέσα τους ο Θεός.



Επιμέλεια Όλγα Ορλόβα
Μετάφραση Κατερίνα Πολονέιτσικ

Pravoslavie.ru

Στη μνήμη του Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτη.