Wednesday, July 1, 2015

Ignorance, my child, is known as the soul’s death.


Ignorance, my child, is known as the soul’s death. Ignorance does not enlighten a sick person; it does not say to him: “Your illness is the will of God, and you ought to pass through it with patience and thankfulness, so that you will not become a transgressor before God with your impatience!” 


To the enlightened Christian, however, knowledge of God’s will not only makes him bear everything with thankfulness, but also helps him acquire a strong spiritual constitution and at the same time obtain the refreshment of consolation. He reflects: “By undergoing these pains and afflictions I am doing God’s will, and this will bring about the forgiveness of my previous offences. 

By paying here the debt of my sentence, I shall receive my freedom there in the life to come, where I shall live eternally—whereas here, no matter how much suffering I may undergo, it is temporary and short-lived”. 

So my child, we need patience so as not to be condemned with the unrepentant world. Regardless of what might happen to us, through patience everything is put aright, and the inner man will find peace, bearing patiently what God has allowed. 

Bear your cross, and I shall bear mine, as we follow the heavenly Bridegroom, Christ, Who for us ungrateful sinners bore a Cross of disgrace. What do we bear that is equal in worth to such good things that we enjoy from God? If I were to enumerate the blessings of God and the ingratitude of man, I think my mind would stop; for how can the finite mind comprehend the infinite benefactions of God towards man?


Elder Ephraim of Arizona

Ο χρόνος φεύγει, τα έτη κυλούν και όλο και πλησιάζομεν δια την αιωνιότητα


Η μετάνοια είναι ατέλεστος, όλαι αι αρεταί δύνανται με την χάριν του Θεού, να τελειοποιηθούν από τον άνθρωπον. Την μετάνοιαν ουδείς δύναται να την τελειοποιήση, διότι μέχρι και της τελευταίας ημών αναπνοής έχομεν ανάγκην της μετανοίας, διότι σφάλλομεν εν ριπή οφθαλμού, οπότε η μετάνοια είναι ακατάκτητος.

Ω, πόσον αγαθός ο Θεός! Δικαίως λοιπόν θα κολασθούν οι συναμαρτωλοί μου, διότι παρεγνώρισαν την άπειρον ευσπλαγχνίαν του ουρανίου Πατρός. Ενώ λοιπόν ως άνθρωποι σφάλλομεν, μας έρχεται οκνηρόν το να είπωμεν το « ήμαρτον »!

Και πως θα το είπωμεν, εφ’ όσον έχομεν, εγώ πρώτος, την λήθην και την ραθυμίαν με συμβοηθόν την υπερηφάνειαν, ισχυρά εμπόδια προς τον δρόμον της ταπεινώσεως! Μας τον έδειξεν ο Χριστός δια του Σταυρού Του, αλλά δυστυχώς θεληματικώς κωφεύομεν προς μεγίστην μεταμέλειάν μας.

Ο χρόνος φεύγει, τα έτη κυλούν και όλο και πλησιάζομεν δια την αιωνιότητα. Το βλέπομεν, ενώ μία νάρκη διανοητική μας δεσμεύει, έως να βληθώμεν, εγώ πρώτος, εις την κόλασιν! Ο Θεός μου, ο λυτρωσάμενος το ανθρώπινον γένος εκ της δουλείας του εχθρού, ρύσαι και ημάς από την μέλλουσαν καταδίκην, όταν θα έλθης να κρίνης τον κόσμον, αποδίδων εκάστω κατά τα έργα αυτού.

Είθε δι’ ευχών σου να εύρω έλεος, όταν κρίνεται η ελεεινή μου ψυχή, διότι δειλιώ απαντήσαι τω φοβερώ Κριτή ελεγχόμενος υπό του ιδίου μου συνειδότος.

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας