Οποιον όμως σφάλλει εις το θέμα των προεστώτων, αμέσως αίρεται η ασφάλεια και αρχίζει το κατεδάφισμα. ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Το θέμα σου, παιδί μου, είναι κυρίως θέμα Γέροντος. Σας έχω ειπή πολλάκις πως ο διάβολος φοβάται πολύ τους προεστώτας και η αγάπη και πίστις προς αυτούς είναι υπερασφάλεια δια κάθε υποτασσόμενον δια την αγάπην του Θεού. Εις όποιον όμως σφάλλει εις το θέμα των προεστώτων, αμέσως αίρεται η ασφάλεια και αρχίζει το κατεδάφισμα. Δια τούτο και ο διάβολος γνωρίζων αυτό, αρχίζει αμέσως τον πόλεμον από τους προεστώτας, προσπαθώντας τις αδυναμίες τους να τις εξογκώση εις τοιούτον βαθμόν, ώστε να πείση τον υποτασσόμενον, ότι εξ αυτών δεν θα προκύψη ουδεμία ωφέλεια και ότι δεν στέκονται καλά κ.λ.π. Και όταν τον πείση, τον κερδίζει. Όταν όμως τον εύρη θεμελιωμένον, φεύγει και ανοίγει άλλο μέτωπον. Σπάνια υποτακτικός να μη πολεμηθή με αυτόν τον πόλεμον.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Love, endure, overlook, do not get angry, do not flare up, forgive one another, so that you resemble our Christ

Each person must bear the weaknesses of others. Who is perfect? Who can boast that he has kept his heart undefiled? Hence, we are all sick, and whoever condemns his brother does not perceive that he himself is sick, because a sick person does not condemn another sick person. Love, endure, overlook, do not get angry, do not flare up, forgive one another, so that you resemble our Christ and are counted worthy to be near Him in His kingdom. My children, avoid condemnation—it is a very great sin. God is greatly saddened when we condemn and loathe people. Let us concern ourselves only with our own faults—for these we should feel pain. Let us condemn ourselves and then we shall find mercy and grace from God.

Elder Ephraim of Arizona

Οι μάρτυρες έχυσαν το αίμα των δια την αγάπην του Χριστού μας, και ημείς να μη αντισταθώμεν εις μίαν συχαμεράν ηδονήν, κάλπικην; ( Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης )

Μη χάνης το θάρρος σου, παιδί μου. Αι στερήσεις, που υπομένομεν, αποβλέπουν εις το να μας ετοιμάσουν την αιώνιαν απόλαυσιν του Ουρανού! Ημείς εν γνώσει μας υστερούμεθα τα ηδονικά της ζωής αυτής δια την αγάπην του χριστού μας. Αν θέλωμε τα απολαμβάνομεν ελεύθερα, αλλά εκούσια δεν τα δεχόμεθα, δια να μας δοθή η ερασμία αγάπη του υπεργλυκυτάτου Ιησού μας.
Ημείς, κόρη μου, έχομεν Νυμφίον αθάνατον και αιώνιον, που διατηρεί την δόξαν της παρθενίας αθάνατον. Άγγελοι εκλήθημεν να γίνωμε, κόρη μου αγαπητή, και δεν θα στερηθώμεν τα ηδονικά, τα αμαρτωλά; Δεν του αξίζει του Ιησού μας να στερηθώμεν τα βρωμερά δια την θεϊκήν Του αγάπην;
Λοιπόν αγωνίσου αξίως της κλήσεως με ανδρείαν. Οι μάρτυρες έχυσαν το αίμα των δια την αγάπην του Χριστού μας, και ημείς να μη αντισταθώμεν εις μίαν συχαμεράν ηδονήν, κάλπικην;
Δόξασε τον Θεόν εις το σώμα σου και εις την ψυχήν σου. Αγών μέχρι εσχάτων. Έρωσο, κόρη μου.
Ο Πατέρας σου.

Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης

The comfortable life is very hazardous for eternal salvation.

Glory to the only wise God, Who knows how to extract the sweet out of the bitter and thus enrich our knowledge out of His boundless love toward us. He scourges us with afflictions and trials, so that He can draw us near Him; for He knows that through the sorrowful things of this present life, man remains near Him and is saved.
The comfortable life is very hazardous for eternal salvation. It is not the Spirit of God that dwells in those living in comfort, but rather the spirit of the devil, according to the saying of the Fathers. For this reason, in this life’s sorrows we need to have patient and thanksgiving, for God is well pleased with both of these virtues. May the Lord give us much patience in our life’s sorrows, so that in everything we may thank the Giver of good things Who provides for us.

Elder Ephraim of Arizona

Το φοβερό όραμα του Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας ( π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου )

Διήγηση  π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου
Κάποτε ο γέροντάς μου, ο πατήρ Εφραίμ, είδε το εξής φοβερόν όραμα: Βρέθηκα, μας διηγείται, όπως μας το διηγείται -μας το έχει διηγηθεί πέντε δέκα φορές μέχρι τώρα-, σε ένα απέραντο τόπο, όπου υπήρχαν χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι, πάσης ηλικίας και φύλου.

Και μπροστά σ’ αυτό το πλήθος, στεκόμουν και γώ. Απέναντι από μένα βρισκόταν ένας γίγαντας, ένας δαιμόνιος άνθρωπος, ένας φοβερός κατήγορος, έτοιμος να κατηγορήσει, και να τους καταδικάσει όλους, με επιχειρήματα σατανικά. Επιχειρήματα που του έδιδε αυτό το πλήθος. Το αξιοπερίεργον λοιπόν ήτο, ότι όλο αυτό το πλήθος, ήταν βουβό, είχαν μεν όλοι στόματα, όπως και μάτια και τα λοιπά και πρόσωπο, αλλά το στόμα τους ήταν κλειστό. Ήταν όλοι τους μουγγοί.
Διότι όλοι τους ήσαν αναπολόγητοι σ’ αυτή την κρίση που γινόταν, σ’ αυτό το δικαστήριο. Και τώρα τι θα γίνει; Τι πρέπει να κάνω εγώ; Και αμέσως του λέγω θαρρετά -ο γέροντας, λέει θαρρετά, στον δαιμόνιο αυτόν άνθρωπο-: «Δεν μπορείς να τους καταδικάζεις όλους αυτούς τους ανθρώπους εσύ, επειδή συ έτσι το θέλεις!»

Εκεί τότε εκείνο το φοβερό δαιμόνιο, άρχισε να κατηγορεί τον καθέναν χωριστά, για τα αμαρτήματά του. Και πρώτον, διότι δεν είχε κανείς μετάνοια. Το επαναλαμβάνω σε όλους. Δεν είχε κανείς μετάνοια!

Δεύτερον, τρίτον, τέταρτον, πέμπτο, έκτο, έβδομο, όγδοο, ένατο, δέκατο, θα απαριθμήσω μερικά απ’ αυτά. Ο ένας ήταν κλέπτης. Ο άλλος, μέρα νύχτα έλεγε ψέματα. Ο άλλος ήταν υπερήφανος. Και για να μη λέω ο άλλος, ο άλλος, λέω, εγωιστής, κενόδοξος, πόρνος, μοιχός, παιδεραστής, ομοφυλόφιλος, φονιάς, πατροκτόνος, μητροκτόνος, εκτρώσεις, αρσενοκοιτία, μέθυσοι χαρτοπαίκτες, λίδοροι, μαλακοί, δειλοί, φιλάργυροι, οργίλοι, θυμώδεις, κατακριτές, κουτσομπόληδες, αργολόγοι, αιμομίχτες, φθονεροί, ζηλιάρηδες, άδικοι, άρπαγες, δόλιοι, πονηροί, χωρίς προσευχή, χωρίς εκκλησιασμό, χωρίς εξομολόγηση και μετάνοια, χωρίς Θεία Κοινωνία, ανελεήμονες, άσπλαχνοι, άστοργοι, ασεβείς προς τους γονείς και μεγαλυτέρους, κακούργοι, αναρχικοί, ανήθικοι, αργόσχολοι, σκληροτράχηλοι, αγνώμονες, αχάριστοι, θέλετε να πω και άλλα; Και γώ, λέει ο γέροντας, τους υπερασπιζόμουν όλους αυτούς.

Να τι κάνει το κομποσχοινάκι σας! Να τι κάνει η προσευχή. Να τι κάνει η αγιασμένη ζωή, να τι κάνει η παρρησία προς το Θεό! Υπερασπίζεσαι τον άνθρωπο που είναι αμετανόητος. Και τους δίδεις φώς! Και θείον φόβον! Για να έρθουν στη μετάνοια!

Και όμως, αυτός τους καταδίκαζε με βάση την Αγία Γραφή, διότι όλες αυτές οι αμαρτίες που ανέφερα, είναι όντως γραμμένες σε ολόκληρη την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και στο Ευαγγέλιο.

Και συνεχίζει ο γέροντας: Κι όμως εγώ τους υπερασπιζόμουν όλους αυτούς, επικαλούμενος την ευσπλαχνία του Θεού, την άκρα μακροθυμία Του και το έλεός Του. «Όχι», φώναζε αυτός, «θα καταδικαστούν όλοι τους στους αιώνας των αιώνων, διότι δεν είχαν μετάνοια ειλικρινή, θείον φόβον, αγάπη, θεία μυστήρια, προσευχή, ελεημοσύνη, και δε συγχωρούσε ο ένας τον άλλον».

Και ξέρετε, άμα θυμώσουμε λιγάκι, κατεβάζουμε μια μούρη μέχρι κει κάτω, έτσι, μέχρι κει κάτω πάει η μούρη μας. Ιδίως μεταξύ των συζύγων. Μη παρεξηγείται κανένας. Και μεταξύ φίλων, και μεταξύ συνεργατών, και μεταξύ γειτόνων, και μεταξύ παπάδων, και μεταξύ δεσποτάδων, και μεταξύ μοναχών, και μεταξύ όλων ημών.

Έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους μουγκούς και βουβούς, και τους λυπόμουνα κατάβαθα. Δεμένες οι γλώσσες τους. Κλειστά τα στόματά τους. Και όμως εγώ δεν σταματούσα να αντιμάχομαι. Προσέξτε τώρα με τι αντιμάχομαι. Με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, μετάνοιες, κομποσχοίνι, ελεημοσύνη, εγκράτεια, δάκρυα παρακλητικά προς τον φιλάνθρωπον Κύριον, και Σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν και την Παναγία Μητέρα Του.

Κι ενώ συνεχώς μαχόμουν μαζί του, λέγοντας αυτός τα δικά του, και ’γω αντιλέγοντας, υπερασπιζόμενος όλους αυτούς, ακριβώς τότε, από τις πολλές φορές, που έλεγε κείνος και έλεγα κι εγώ, ήλθα εις εαυτόν.

Και ερχόμενος εις εαυτόν, είπα: «Και τώρα τι γίνεται; Παναγία μου!», φώναξα μέσα στο κελί μου: «Χριστέ μου! σε τι μέρες ζούμε; Χάνονται εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ψυχές. Χριστέ μου, πού πάμε; Πού πάμε; Πού πάμε;»

«Η ώρα του θανάτου έρχεται, οι άνθρωποι και μείς μαζί τους περπατάμε αδιάφοροι. Μας κατέλαβε όλους μια απέραντη πνευματική νάρκη και ραθυμία. Ούτε πίστις, ούτε Θεός, ούτε αγάπη, ούτε έλεος προς τον πλησίον, ούτε συμμετοχή στα άγια μυστήρια, ούτε προσευχή, ούτε μετάνοια, ούτε δάκρυα. Πώς θα σώσουμε την ψυχή μας, Χριστέ μου; Πώς;»

Ο Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως να σου δώση υπομονήν και θωπείαν παρηγορίας προς τόνωσιν και συνέχισιν του αγώνος. ( Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης )

Ο Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως να σου δώση υπομονήν και θωπείαν παρηγορίας προς τόνωσιν και συνέχισιν του αγώνος. Μη βλέπης, παιδί μου, μόνον τα παρόντα αλγεινά, αλλά «ύψωσον τους οφθαλμούς σου, ως το απογεγαλακτισμένον επί την μητέρα αυτού» και ίδε: «Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι ημίν» ( Ρωμ. 8,18 ), τοις ποθούσιν την επιφάνειαν του Χριστού μας. Μη μετράς μόνον τους πόνους, αλλά φιλοσόφησε και την αντιμισθίαν, διότι ουχί δίκαιος ο Θεός; Ο Θεός, σου υστέρησε την ανακούφισιν την εκ της υγείας των ποδών σου, ουχί ίνα σε αξιώση «αγαλλομένω ποδί» να εορτάσης εκεί, εις την άνω Ιερουσαλήμ, την μεγίστην ανάστασιν της ψυχής σου; Ναι, αληθώς, περί τούτου βοά άπασα η Γραφή. Βάδιζε, παιδί μου, εν Χριστώ, κατέναντι της αιωνίου δόξης. Μην αποκάμης πυκτεύων, μη νομίσης ότι αέρα δέρεις, αλλά όντως πάλη γίνεται, καθώς και επί Ιώβ. Εκείνος υπέμεινε μαρτύριον από τους ποικίλους πόνους και η γυνή του τον ωθούσε προς τον αιώνιον θάνατον δια της κακής συμβουλής, σε δε νουθετούν την αιώνιον ζωήν να τύχης. Εκείνος έκειτο εις κοπρίαν με έλκη, περιγέλασμα αμαρτίας εν τοις ανθρώποις, συ δε εις οίκον και κλίνην αναπαύεσαι και ως ενάρετος χριστιανός λογίζεσαι. Βλέπεις πόσον υστερούμεν; Δια τούτο υπόμεινον και ευχαρίστει τον Θεόν, που σου έδωσε τέτοιο δώρον, ίνα, ως ευγνώμονα δούλον, σε καταστήση κληρονόμον της απεράντου Αυτού βασιλείας! Αμήν, γένοιτο.
Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης

“The athlete is tested by the stadium, the captain by the storm and tempest, the general by the battle, the magnanimous by misfortune, and the Christian by temptation.”

My blessed child in Christ, I am praying that the great Physician of souls and bodies grant you your full health, in accordance with His holy will. There were holy men, my child, who were gravely ill, yet in their illness they healed others. Oh, how much God loved them! An exceptional sign of God’s love for a soul is when He saddles it with illnesses or afflictions. Pain of body or soul purifies, cleanses, and brightens the garment of the soul from every stain of sin. There was one holy monastic father who was always ill. It happened once that he was not ill for a period of time, and he complained, saying: “Ah, my God, why didst Thou forget me and not consider me worthy of Thy visitation?” This blessed man yearned for illnesses because he knew from his experience how much the soul benefits from them. Pain brings the unrepentant sinner to repentance, whereas for the righteous, it fortifies the strength of his soul and becomes a mighty wall around him so that he does not stray into sin. Just as a sick person gladly submits himself to the painful treatment of the doctor because he knows his aim, similarly we should endure with gratitude and knowledge all things that befall us involuntarily as sent from the kind hand of God for our salvation. “The athlete is tested by the stadium, the captain by the storm and tempest, the general by the battle, the magnanimous by misfortune, and the Christian by temptation,” says St. Basil the Great. Just as the earth becomes productive when the plow tills it deeply, likewise the soul becomes fruitful in virtues when pain and illness visit it frequently and intensely! The more pain and affliction a person has, the more beautiful his crown becomes. And if there are many and various pains that oppress him, then the crown of glory is adorned with many flowers and pearls. Gold has to pass through the furnace to become purified, and the soul of a Christian has to pass through the furnace of temptations to receive the seal of eternal glory in the royal treasury of Christ the King. If holy and blessed people passed through the furnace of pain and were benefited, how much more pain suits us and how much benefit we will derive from it when we endure it with knowledge and gratitude! It is when we see pain oppressing us, physically or spiritually, that we should consider that we are loved by God and that He has placed us in the ranks of His chosen. O blessed chastening of the Lord, I love you. But I am unworthy of such a gift, for I live in comfort and shall become a victim of the eternal fire. So, my child, I envy you because you are suffering and will obtain eternal repose! Your crown is decorated and beautified for your eternal glory! Endure for the Lord’s sake until the end. Bear your cross well lest you drop it, and you can be sure that you will be glorified with Christ eternally! Pray for me, too, lest I be shut out of paradise as one who does not practice what he preaches.

Elder Ephraim of Arizona

Μη φοβού, μηδέ δειλιάτω η καρδία σου, ο Χριστός μας αοράτως σε βοηθεί κρυφία χειρί, σε δοκιμάζει δια να σου δώση την χάριν Του. ( Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης )

Μη φοβού, μηδέ δειλιάτω η καρδία σου, ο Χριστός μας αοράτως σε βοηθεί κρυφία χειρί, σε δοκιμάζει δια να σου δώση την χάριν Του.
Όσον γεωργείται η γη της καρδίας και όσον πιο βαθειά ο γεωργός βάζει το αλέτρι, τόσον περισσότερον καρπόν θα δώση το χωράφι εις τον καιρόν του. Ούτω κάνει και ο μέγας γεωργός, ο Θεός, την ψυχήν μας. Μας αφήνει να έρχονται πειρασμοί και θλίψεις και πόνος και στενοχωρία, να εισέρχωνται βαθειά εις την καρδίαν και πολλάκις να ευρισκώμεθα εις αδιέξοδον, το πώς θα τα καταφέρωμεν με αυτόν ή εκείνον τον πειρασμόν, και πάσχει και οδυνάται ο άνθρωπος, αλλά εις τους αγαπώντας τον Θεόν, συνεργεί ο Θεός να γίνωνται εις αγαθήν έκβασιν.

Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης

Without afflictions and sufferings let no one expect repose in the life beyond the grave.

Man’s life is a martyrdom. Ever since we fell from true happiness we gather the fruit of disobedience: “Thorns and thistles will the earth bring forth to you” (Gen. 3:18 ) –the earth of the heart will, too. How will we know that we are exiles, if not through afflictions and torments? There is no person who does not have something that afflicts him. Pious Christians are afflicted, too, but in the depths of their souls they also have the hope that one day the many afflictions will result in blessed repose for them. Without afflictions and sufferings let no one expect repose in the life beyond the grave. That life is for those who have labored and were heavy-laden by the weight of this present life. Of course, the saints had much grace and spiritual strength, and they rejoiced in suffering. But we, and I first of all, suffer and sometimes our patience breaks. But glory be to God, Who enlightens us to repent and correct ourselves. “The spirit indeed is willing, but the flesh is weak.” (Mt. 26:41 ).

Elder Ephraim of Arizona

The goal of noetic prayer is to unite God with man, to bring Christ into man’s heart, banishing the devil from there and destroying all the work that he has accomplished there through sin.

The goal of noetic prayer is to unite God with man, to bring Christ into man’s heart, banishing the devil from there and destroying all the work that he has accomplished there through sin. For, as the beloved disciple says, “For this purpose the Son of God was manifested, that He might destroy the works of the devil” (1 Jn. 3:8 ). Only the devil knows the inexpressible power of these seven words of the Jesus prayer, and this is why he wars and fights against the prayer with furious rage. Countless times the demons have confessed through the mouths of possessed people that they are burned by the action of the prayer.

Elder Ephraim of Arizona