May the God of patience and consolation (Rom. 15:5 ) grant you patience and His caress of consolation to strengthen you to continue the struggle.

May the God of patience and consolation (Rom. 15:5 ) grant you patience and His caress of consolation to strengthen you to continue the struggle. My child, do not look only at the present pains, but raise your eyes “as one weaned from his mother” (Ps. 130:3 ) and behold: “The sufferings of this present time are not worthy to be compared with the glory which shall be revealed in us,” (Rom. 8:18 ), who long for the manifestation of our Christ. Do not measure only the pains, but philosophically consider the reward, for isn’t God just? God deprived you of the comfort of having healthy feet in order to count you worthy to celebrate the great resurrection of your soul “with a joyful step” (Paschal Canon, Ode Five ) there in the Jerusalem on high. Yes, indeed, all of Scripture proclaims this. My child, walk in Christ bearing in mind the eternal joy to come. Do not grow weary of contending; do not imagine that you are beating the air, for truly there is a fight going on as there was with Job. He patiently bore a martyrdom of a variety of pains, and his wife pushed him towards eternal death through her evil advice; whereas you are being advised through these pains to obtain eternal life. He sat on a dung heap, was covered with sores, and was ridiculed as a sinner, but you rest at home upon a bed and are considered to be a virtuous Christian. Do you see how inferior we are? Therefore, endure patiently and thank God Who gave you such a gift, so that He might make you, as a grateful servant, a heir of His boundless kingdom! Amen; so be it.

Elder Ephraim of Arizona

Άγγελος Θεού, παιδί μου, να σε παρακολουθή και να σου δείχνη τον δρόμον του Θεού και της σωτηρίας σου. ( Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης )

Άγγελος Θεού, παιδί μου, να σε παρακολουθή και να σου δείχνη τον δρόμον του Θεού και της σωτηρίας σου. Αμήν, γένοιτο. Εύχομαι ο Θεός να σου δίδη την υγεία της ψυχής σου, διότι αύτη είναι χάρισμα υιοθεσίας, που το λαμβάνουν εκείναι αι ψυχαί, όπου ολοκληρωτικώς έχουν δοθή εις την λατρείαν και αγάπην του Θεού. Ο κόσμος την νεότητα την έλκει μαγνητοειδώς. Πολλήν δύναμιν έχουν τα του κόσμου εις την νεοφώτιστον ψυχήν, που τώρα ήρχισε να βλέπη τον προσανατολισμόν της και τον σκοπόν της ζωής και το καθήκον που την καλεί. «Η (αγάπη) φιλία του κόσμου, έχθρα του Θεού εστιν. Ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιακ. 4,4). Ο Θεός τας απολαύσεις τας έχει αποταμιεύσει εις την αιωνιότητα, καθ’ ότι και Αυτός και η ψυχή μας είναι αιώνιος. Δεν έχουν ουδεμίαν σύγκρισιν αι ηδοναί του κόσμου με τας αγίας και αγνάς ηδονάς του Θεού. Αι ηδοναί του κόσμου αποκτώνται με κόπους και έξοδα και μετά την ολιγόστιγμον απόλαυσιν ακολουθούν ποικίλαι συνέπειαι, οπότε καταχρηστικώς λέγονται ηδοναί. Αι του Θεού όμως δεν έχουν τοιαύτας συνεπείας, διότι αι πνευματικαί ηδοναί κάτω εις την γην είναι απαρχή δια μίαν αιώνιον σειράν απολαύσεων και ηδονών εις την βασιλείαν του Θεού. Ενώ αντιθέτως ο φθαρείς εις τας του κόσμου απολαύσεις, υποχρεώνεται να υποστή μίαν αιώνιον καταδίκην με τον αρχικόν υποκινητήν της διαφθοράς, τον διάβολον. Ο χρόνος της ζωής μας, παιδί μου, μας εδόθη ως χρήμα, δια να εμπορευθώμεν ο καθείς την σωτηρίαν του και αναλόγως του εμπορίου, που θα πραγματευθώμεν ή θα πλουτίσωμεν ή θα πτωχεύσωμεν. Εάν το χρήμα του χρόνου το εκμεταλλευθώμεν εις το εμπόριον της αυξήσεως του πνευματικού πλούτου, όντως εσόμεθα έμπειροι έμποροι και θα ακούσωμεν της μακαρίας φωνής: «Ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ! Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου»(Ματθ.25,23). Μετά το πέρας της ζωής μας, από τον καθένα μας θα ζητηθή ακριβής λογαριασμός, πως και που εξοδεύθη το χρήμα του χρόνου, και αλλοίμονον αν το εσκορπίσαμεν εις κινηματογράφους, εις διασκεδάσεις, εις διαφθοράς, εις μάταια όνειρα, εις απολαύσεις σαρκικάς. Τότε ποία απολογία θα ημπορέση η δεμένη μας γλώσσα να προφέρη, ή πως θα δυνηθή να άρη τα όμματα να ιδή τον Χριστόν μας, όταν Εκείνος απαριθμήση τας απείρους ευεργεσίας, τας οποίας η άπειρος αγάπη Του υπερεκένωσεν εις ημάς; Τώρα που έχομεν καιρόν, τώρα όπου το χρήμα δεν εξοδεύθη όλον και το έχομεν εις την διάθεσίν μας, ας σκεφθώμεν συνετά και τον αλήτην κόσμον, που ζητεί να μας το κλέψη, ας τον απωθήσωμεν ως βρωμερόν τεθνηκότα κύνα και ας δράμωμεν να αγοράσωμεν με το χρήμα έργα πολύτιμα, τα οποία όταν τα δοκιμάση το πυρ, θα ευρεθούν λαμπρότατα, άξια δώρα εις τον Άγιον Θεόν μας, πρέποντα να τεθούν προς διακόσμησιν εις την αγίαν Ιερουσαλήμ του Ουρανού. Όχι άχυρα να αγοράσωμεν, δηλαδή έργα σκότους και κολάσεως άξια, διότι συν αυτοίς και ημείς θα συγκατέλθωμεν εις το αιώνιον πυρ της κολάσεως, όπου η μάζα των καταχραστών των του Θεού δωρεών θα απολαμβάνουν ό,τι έσπειραν!
Συ δε σπείρε έργα καλά μετά δακρύων και θα θερίσης εν καιρώ επισκοπής δράγματα απολαύσεως αιωνίου ζωής!

Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης

Without afflictions and sufferings let no one expect repose in the life beyond the grave...

Man’s life is a martyrdom. Ever since we fell from true happiness we gather the fruit of disobedience: “Thorns and thistles will the earth bring forth to you” (Gen. 3:18 ) –the earth of the heart will, too. How will we know that we are exiles, if not through afflictions and torments? There is no person who does not have something that afflicts him. Pious Christians are afflicted, too, but in the depths of their souls they also have the hope that one day the many afflictions will result in blessed repose for them. Without afflictions and sufferings let no one expect repose in the life beyond the grave. That life is for those who have labored and were heavy-laden by the weight of this present life. Of course, the saints had much grace and spiritual strength, and they rejoiced in suffering. But we, and I first of all, suffer and sometimes our patience breaks. But glory be to God, Who enlightens us to repent and correct ourselves. “The spirit indeed is willing, but the flesh is weak.” (Mt. 26:41 ).
Elder Ephraim of Arizona

Ποτέ δεν αφήνει ο Θεός ή μάλλον δεν φορτώνει περισσότερον από ό,τι δύναται να σηκώση ο άνθρωπος... ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Εις όλας τας περιστάσεις άνω έχε το νοερόν όμμα της ψυχής, όθεν και η βοήθεια θα έλθη. Μην απελπίζου ό,τι και αν συμβή, κατά τον πειρασμόν και η έκβασις ακολουθεί. Ποτέ δεν αφήνει ο Θεός ή μάλλον δεν φορτώνει περισσότερον από ό,τι δύναται να σηκώση ο άνθρωπος. Εάν οι άνθρωποι τούτο ποιούσι, πόσον μάλλον ο αγαθός Θεός, ο Οποίος δια τον άνθρωπον έχυσε το Πανάγιόν Του Αίμα επί του Σταυρού! Δια των θλίψεων των προσκαίρων, τας οποίας υπομένουν οι χριστιανοί η αλήθεια είναι ότι εξαγοράζουν την μελλοντικήν, την αιώνιον χαράν και ανάπαυσιν. Ποτέ, ποτέ να μη μακαρίζωμεν εκείνους τους ανθρώπους, που έχουν εδώ εις την γην αναφαίρετον χαράν και ειρήνην, μάλλον να τους λυπούμεθα, διότι η πρόσκαιρος χαρά, θα τους γίνη πρόσκομμα δια την μέλλουσαν ζωήν. Ο Θεός είναι ελεήμων μα και δίκαιος, ελεήμων δια την παρούσαν ζωήν, μετά θάνατον δικαιοκρίτης, δεν δύναται τους θλιβομένους χριστιανούς-μα χριστιανούς τη αληθεία, όχι με όνομα μόνον- να τους δώση και αιώνιον στενοχωρίαν, αλλά εκεί θα τους δώση χαράν αναφαίρετον, την οποίαν ουδείς θα δυνηθή να τους την αφαιρέση, δεν ημπορεί από κόλασιν εις κόλασιν να εμβάλη ο Θεός τον άνθρωπον. Χαίρε λοιπόν εσύ μάλλον, παρά να λυπήσαι, διότι σε ηξίωσεν ο Θεός να πάσχης πρόσκαιρα, δια να σε αναπαύση αιώνια.
Η αιώνιος χαρά επιφυλάσσεται μόνον δια τους λυπημένους χριστιανούς. Ο Κύριος εις το ιερόν Ευαγγέλιον λέγει περί του πλουσίου και του Λαζάρου: «είπεν Αβραάμ προς τον πλούσιον: τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου και Λάζαρος ομοίως τα κακά, νυν δε ώδε παρακαλείται, συ δε οδυνάσαι!» ( Λουκ. 16,25 ). Προσωποληψίαν ποτέ δεν ποιεί ο Θεός, αλλά κατά δίκαιον λόγον, ούτω θα ποιήση. Εάν θα ρίψης ένα βλέμμα εις τους βίους των αγίων, θα ίδης όλο πειρασμούς, θλίψεις, στενοχωρίας, ούτω διήνυσαν την ζωήν των. Ουδείς τρυφηλός θα εισέλθη εις την κατοικίαν την αιώνιον, όπου είναι πεπληρωμένη ανεκλαλήτου χαράς, αλλά όσοι εθλίβησαν και υπέμειναν δια τον Θεόν, ίνα φυλάξωσιν τας εντολάς Του.
Λέγει ο Κύριος: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» ( Ιωάν. 16,33 ). Ένας Θεός όπου ήλθεν εις την γην, εις όλην την ζωήν Του είχε κόπους και πόνους, και τέλος που κατέληξε; Επί Σταυρού κρεμάμενος, ως επικατάρατος, ίνα τον φραγμόν της κατάρας καταρρίψη.
Αι φοβεραί οδύναι εστένωσαν την καρδίαν του Θεανθρώπου και έκραζε: « Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες»! Η γη εσείετο, και το καταπέτασμα του Ναού εσχίσθη εις το μέσον αισθητώς βλεπόμενα, αλλά νοερώς εσείετο και κατεκρημνίζετο εις τέλος το απόρθητον τείχος της κατάρας, το αναμέσον Θεού και ανθρώπου, και εκπνεύσας ο Ιησούς, ηνώθησαν τα πριν διεστώτα και ο άνθρωπος έγινεν όχι απλώς φίλος Θεού, αλλά έλαβε συγγένειαν, έλαβε την χάριν της υιοθεσίας, «κληρονόμος μεν Θεού, συγκληρονόμος δε Χριστού». Διότι ο άνθρωπος έδωκε την Παναγίαν Παρθένον εις Μητέρα προς τον Υιόν, αλλά και ο Χριστός εξ αγνών αιμάτων της έλαβε σάρκα και αύτη η ανθρωπίνη σάρκα θεωθείσα εκάθισε δεξιά του Θεού και Πατρός, και οράται ο Θεός εις τους ουρανούς και προσκυνείται και υπό ανθρωπίνην φύσιν από τους αγγέλους. Βλέπεις που ανέβη το ανθρώπινον γένος; Κατά χάριν θεοί! Και χωρίς στενοχωρίας δύναται κανείς να φθάση εκεί; Θα στενοχωρηθώμεν, θα θλιβώμεν, αλλά μίαν ημέραν θα λήξουν και θα λησμονηθούν όλα, αμέσως η αιώνιος Χαρά θα ανοίξη διάπλατα τας τρυφεράς αγκάλας και θα φωνάξη: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι (θλίψεων ), καγώ αναπαύσω υμάς» ( Ματθ. 11,28 ). Εις κάθε σου πράξιν και ενέργειαν ή εν λόγω ή κατά διάνοιαν, σκέψου ότι παρών ευρίσκεται ο Θεός, ο Οποίος τας βλέπει και μίαν ημέραν θα τας κρίνη. Από αυτήν την σωτήριον μελέτην γεννάται ο θείος φόβος, ο οποίος προξενεί μεγίστην ωφέλειαν, «προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου δια παντός, ότι εκ δεξιών μου εστίν, ίνα μη σαλευτώ», έλεγεν ο προφήτης Δαυίδ (Ψαλμ. 15,8 ). «Λύχνος τοις ποσί μου ο Νόμος σου και φως ταις τρίβοις μου» (Ψαλμ. 118,105 ). Προξενεί δε και ταπείνωσιν. Ώστε η ταπεινοφροσύνη δεν γεννάται μόνον εκ πειρασμών και δοκιμασιών, αλλά γεννάται και από την πνευματικήν μελέτην και από την επίγνωσιν της ασθενείας μας. Σκέπτεται κανείς πόσον αδύνατος είναι ο άνθρωπος, ώστε να μη δύναται να ποιή το αγαθόν, καίτοι υπάρχει εσπαρμένον μέσα εις την φύσιν του, το κακόν αντιθέτως πολύ εύκολα το ποιεί, καίτοι υπάρχει παρείσακτον. Ο άνθρωπος θέλει να ευαρεστήση εις τον Θεόν, αλλά εάν δεν συνεργήση η χάρις του Θεού, το καλόν που κάνει δεν είναι καλόν, και, αν θελήση να κοπιάση, εάν δεν βοηθήση ο Θεός, εις μάτην η θέλησις και ο κόπος. Σκεπτόμενος ο άνθρωπος το παρελθόν του, όταν δεν εγνώριζε τον Θεόν, πόσον ημάρτανε, συντρίβεται, ταπεινώνεται, κλαίει, ζητεί συγχώρησιν και διαλογίζεται: «Εάν και τώρα με αφήση η χάρις του Θεού, δύναμαι να πράξω χειρότερα», οπότε ένας φόβος αναμεμειγμένος με ταπείνωσιν περιτειχίζει την ψυχήν. Αύτη η μελέτη λέγεται επίγνωσις της ασθενείας του ανθρώπου, οπότε καρπούται ταπείνωσιν και ωφέλειαν, άνευ κόπου και θλίψεων.
Ναι, έρχονται αι δικιμασίαι, αλλά αι περισσότεραι πέμπονται δια την υπερηφάνειαν, όταν κανείς ευρίσκεται εις κατάστασιν ταπεινώσεως, θα είναι ολιγώτεραι και ελαφραί. Αλλά ο άνθρωπος πρέπει να είναι έτοιμος ως καπετάνιος, που περιμένει μετά την γαλήνην, τρικυμίαν. Όταν κανείς προσδοκά κάτι, δεν του φαίνεται παράδοξον, όταν έλθη, διότι το επερίμενε, ούτω πρέπει να είναι έτοιμος ο άνθρωπος πάντοτε, ίνα, όταν έλθη, μη στενοχωρηθή. Αλλά είναι δυνατόν, παιδί μου, να μη δοκιμάσωμε στενοχωρίαν, αφού από την στενοχωρίαν, από την θλίψιν αυτήν θα κληρονομήσωμεν τα αιώνια, τα ατελεύτητα αγαθά «α οφθαλμός ουκ είδεν και ους ουκ ήκουσεν και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν»; ( Α΄ Κορ. 2,9 ).

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Do not lose heart when facing any diabolical passion, no matter how gigantic it may look, for wherever God intervenes, the devil’s opposition is overcome...

I pray that the grace of God will overshadow you and give you sufficient strength to confront our wicked ego, the dreadful root of all the evil activities of polymorphous evil. Do not be afraid of the devil’s pressure, my child. The power of our God is so mighty that it helps unreservedly those who want to fight using it. The devil’s power is not trivial, but God miraculously protects us wretches. Have courage in the struggle, my child; study the law of God; say the sanctifying and salvific Jesus prayer, and hurl yourself into the fire of the battle. God will reward this struggle of yours with alleviation—as has already happened countless times—with high hopes for an eternal, bright future. Do not lose heart when facing any diabolical passion, no matter how gigantic it may look, for wherever God intervenes, the devil’s opposition is overcome.


Elder Ephraim of Arizona

Για να κερδίσουμε την σωτηρία μας, θα πρέπει να βάλουμε μία τάξι στη ζωή μας.( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Όπως ο χειμώνας φέρνει το χιόνι και το χιόνι σκεπάζει το χορτάρι, δεν το ξεραίνει όμως, μάλλον το διατηρεί και το ζωογονεί έως την άνοιξι, οπότε φεύγει το χιόνι και πάλιν το χορτάρι είναι ανθηρό, ούτω πως συμβαίνει και στον πνευματικό αγώνα.

Ο χειμώνας των πειρασμών και των βιοτικών μεριμνών έρχεται να ψυχράνη τον αγωνιστικό ζήλο. Κάθε όμως πνευματική συγκέντρωσι με σκοπό την πνευματική βοήθεια της σποράς του λόγου του θεού, τον οποίον με την χάρι Του σαν τιποτένιοι διάκονοι προσφέρουμε, ζωντανεύει το πνευματικό χορτάρι, δηλαδή τον αγωνιστικό ζήλο για τη μεγάλη σωτηρία, για την απόκτησι της βασιλείας του Θεού.
Ο σπόρος σπείρεται και ανάλογα με την γη που θα τον δεχθή και θα τον συλλάβη, ανάλογη θα είναι και η γέννησις του φυτού και η ποιότητα και η ποσότητα του καρπού. Έτσι και ο λόγος του Θεού που σπείρεται∙ ανάλογα με το πώς θα τον πάρουν οι καρδιές μας και το πώς θα τον επεξεργασθούν , θα αποδώση την μεγάλη ευλογία να επιτύχουμε την άλλη ζωή.
Για να κερδίσουμε την σωτηρία μας, θα πρέπει να βάλουμε μία τάξι στη ζωή μας. Διότι όπου τάξις, εκεί και ειρήνη, εκεί και ο Θεός∙ όπου αταξία, εκεί και σύγχυσις∙ όπου σύγχυσις, εκεί και ο διάβολος. Για να έχουμε όμως τάξι, θα πρέπει να ακολουθούμε τις οδηγίες του πνευματικού πατρός. Ο κάθε αμαρτωλός ,που έτυχε της μεγάλης ευλογίας να προσέλθη στο άμισθον ιατρείον που λέγεται Ιερά Εξομολόγησις, θα πρέπει να τηρήση τις οδηγίες και τους κανόνες του πνευματικού, ώστε να διορθωθή ,να διατηρηθή ή και να αυξηθή η ψυχική του υγεία. 


Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
 
από το βιβλίο: Η τέχνη της Σωτηρίας
τόμος Α', σελ.142 

http://agapienxristou.blogspot.ca/2013/11/blog-post_28.html

Struggle in prayer if you want our Christ to dwell in you, and He, the most experienced general, will struggle together with you.

To guard love, the pinnacle of virtues, diligence in prayer is an immediate spiritual necessity. Struggle in prayer if you want our Christ to dwell in you, and He, the most experienced general, will struggle together with you. He will fight for us and grant us the victory. We become like roaring lions when we get a good grip on the prayer—not when we pray carelessly or lukewarmly, but with strength of soul! Invigorate yourselves with the thought that the prayer is everything. Without the prayer, expect a general decline, going from one fall to another. If we hold on to the prayer with all our strength during temptations, we will certainly overcome the devil and we shall ascribe the victory to the all-holy name of Christ.

Elder Ephraim of Arizona

Δεν μας έπλασε ο Θεός, απλώς διότι θέλησε να δείξει ότι έχει την δύναμη! ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Μα, γιατί πλασθήκαμε; Δεν μας έπλασε ο Θεός, απλώς διότι θέλησε να δείξει ότι έχει την δύναμη να φτιάξη ανθρώπους, δημιουργήματα.
Μας έφερε στο είναι , για να είμαστε όντα που θα νοιώθουν την ευτυχία Του και θα απολαμβάνουν τον εαυτόν Του.
Έπλασε μακάρια πλάσματα και δημιουργήματα, για να ευτυχούν.
Όμως εμείς χάσαμε τον προορισμό μας με την παρακοή που του κάναμε και φθάσαμε να παραγνωρίσουμε τελείως τον φυσικό Πατέρα και να αγαπούμε τόσα άλλα πράγματα και τον Θεό να μην Τον αγαπούμε καθόλου.
Εάν αγαπούσαμε τον Θεό, θα φυλάγαμε τις εντολές Του.
 

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

 

Από το βιβλίο «Η τέχνη της σωτηρίας» τόμος Α’ σελ.127

Οι πειρασμοί πάντα είναι οι ίδιοι, διότι τα δαιμόνια παραμένουν τα ίδια.( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Κάθε άνθρωπος, κάθε χριστιανός ορθόδοξος, προσέρχεται στον Θεό και Τον πλησιάζει, αφού πρώτα δοκιμασθεί δια «πυρός και ύδατος». Εάν δεν περάση ο χριστιανός από καμίνι, στην αναψυχή δεν έρχεται. Γι’ αυτό και ο καλός Θεός, ο οποίος «ετάζει καρδίας και νεφρούς» γνωρίζει πολύ καλά τι κρύβει ο καθένας μας μέσα στο βάθος της καρδιάς του από πλευράς εμπαθείας, από πλευράς χαρισμάτων και προθέσεων και ανάλογα επεμβαίνει, συνήθως με πικρά φάρμακα. Πολλές φορές και με σταύρωση πραγματική, προκειμένου να μας ανορθώση ψυχικά, να μας κάνει ψυχικά υγιείς…

Ξεσηκώνει ο Θεός έναν πόλεμο και δη σε μας τους μοναχούς. Επιτρέπει στον δαίμονα και μας βάζει σε μάχη, αλλά δεν μας αφήνει χωρίς Χάρη. Συγχρόνως έρχεται και συμπαραστέκεται αοράτως και δυναμώνει την ψυχή,φωτίζει τον άνθρωπο, του διδάσκει τον πόλεμο κι έτσι δίνει τη μάχη. Εκεί ή θα στεφανωθεί ή θα ηττηθεί…

Ό υπ’ αριθμόν «ένα» πόλεμος είναι ό σαρκικός. Αρχίζει από την νεότητα. Επιτρέπει στον δαίμονα της πορνείας, να πολεμήσει τον άνθρωπο με πόλεμο, που ενδεχομένως έξω στον κόσμο του ήταν άγνωστος, δηλαδή μπορεί έξω να ήταν ή ζωή του καθαρή, να μην έμπλεξε με την αμαρτία και να ήταν σε ομαλή κατάσταση. Ήξερε ό Θεός ότι έξω στον κόσμο, εάν επέτρεπε στον δαίμονα αυτόν να τον πειράξει, δεν επρόκειτο να τα βγάλει πέρα ό άνθρωπος. Τον φωτίζει, του δίνει την προκαταρκτική χάρι, του δίνει τον ενθουσιασμό, του δίνει την θέληση, την δύναμη, αποτάσσεται τον κόσμο και έρχεται εδώ. Μπαίνει στο πεδίον της μάχης και κατόπιν εξαπολύει τον δαίμονα της πορνείας. Του λέει: «Πολέμησε τώρα». Και έρχεται ό μοναχός και λέει: «Πώς εγώ δεν είχα αυτόν τον πόλεμο; Πώς θα απαλλαγώ τώρα;». Ή του δίνει άλλου είδους πόλεμο και νοιώθει ότι έγινε χειρότερος εδώ, που είναι στο Μοναστήρι, ενώ στον κόσμο δεν είχε πόλεμο, δεν είχε τόσους πειρασμούς. Του λέει ό λογισμός ότι ήταν καλύτερα εκεί παρά εδώ. Κι όμως δεν είναι έτσι. Εδώ εξαπέλυσε τον δαίμονα, εδώ τον άφησε ελεύθερο να σε πολεμήσει. Γιατί; Για να ανάδειξη μάρτυρα, αγωνιστή και δικαιωματικά να πάρεις το στεφάνι.

Γι’ αυτό λέγεται ότι, αν ήξεραν οί άνθρωποι ότι ο μοναχός έχει πολλούς πειρασμούς, δεν θα γινόντουσαν μοναχοί. Άλλα και τανάπαλιν, εάν ήξεραν την δόξα των μοναχών στον άλλο κόσμο, όλοι τους θα γινόντουσαν μοναχοί.

Κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο ό Θεός δεν θέλει για την άλλη ζωή «βόδια», άμυαλους, απείραχτους, άσοφους, αλλά σοφούς όχι σοφούς κατά την κοσμική έννοια, αλλά σοφούς στον πόλεμο κατά του δαίμονος, κατά του κόσμου και κατά του εαυτού τους. Ό άνθρωπος πρέπει να γίνει αγωνιστής και πάνω σ’ αυτόν τον πόλεμο τον περίπλοκο γίνεται σοφός και πτυχιούχος πλέον της κατά Θεόν σοφίας, διότι μαθαίνει την τέχνη των τεχνών και την επιστήμη των επιστημών. Έτσι ανεβαίνει και γίνεται κληρονόμος. Ποίας βασιλείας; Όχι επιγείου, όχι φθειρόμενης αλλά της αιωνίου άφθαρτου Βασιλείας.

Εμείς οί σημερινοί άνθρωποι έχουμε τους ίδιους πολέμους, γιατί είναι ίδια τα δαιμόνια, δεν έχουν αλλάξει. Έρχονται, λοιπόν, και μας πολεμούν, όπως τους πατέρες τους παλαιούς. Μα εκείνοι ήταν λεβέντες, γιατί νικούσαν και γινόντουσαν μεγάλοι. Εμείς την πατάμε. Μας φέρνουν λογισμούς π.χ. εναντίον του αδελφού μας και δεν τους πολεμούμε καθόμαστε και τους δεχόμαστε. Γιατί μου είπε ένα λόγο, γιατί με στραβοκοίταξε, γιατί δεν με εξυπηρέτησε πλέκουμε και πλέκουμε λογισμούς και λογισμούς. Και μετά τι γίνεται; Πάμε από το κακό στο χειρότερο. Χάνουμε και τον καιρό μας κι ό διάβολος που είναι πάρα πολύ τεχνίτης, χαίρεται. «Ας τον, λέει, τον χαζεύω τώρα». Ό χρόνος περνάει και το κάθε τι άσχημο στεριώνει μέσα μας. Θα μεγαλώσει, θα μεγαλώσει και από μυρμηγκάκι θα γίνει λιονταράκι! Μετά θα γίνει λέοντας μεγάλος και όταν αντιληφθούμε, ότι πια μας έφερε βόλτα και μας έχει τυλίξει για τα καλά, θα σηκώσουμε το ανάστημα, δήθεν για να αντικρούσουμε, αλλά θα συναντήσουμε ισχύ λέοντος.

Και λέγει ό Όσιος Έφραίμ: «Με λέοντα καταπιάστηκες να πολεμήσεις; Πρόσεξε να μη σου σύντριψη τα κόκαλα!».

Λέγει ό Αββάς Δωρόθεος: «Και τι είναι ένας λόγος, που θα πω ή μία σκέψη να την σκεφθώ; Ναι, αλλά ή μία σκέψης θα φέρει την άλλη και ό ένας λογισμός τον άλλο ή μία υποχώρησης την άλλη κι έτσι ,σιγά σιγά γίνεται ό άνθρωπος εμπαθής».


Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
 
από το βιβλίο: Η τέχνη της Σωτηρίας εκδ. Ιεράς Μονής Φιλοθέου

Blessed are they who clean their hearts from the weeds of sin and cultivate the good seed, for the time will come for them to reap sheaves of eternal life!

Everything will pass and will end as if had never existed, whereas works done in God will remain with the soul that worked them so that the worker may reap eternal life from them. Blessed are the spiritual philosophers of God, who give away transient things and store up eternal things, so that when they depart, they will find their treasures in God’s treasury with accrued interest. Blessed are they who clean their hearts from the weeds of sin and cultivate the good seed, for the time will come for them to reap sheaves of eternal life! Blessed are they who sow tears with spiritual fasting, that is, always hungering and thirsting for good works, for they will reap eternal joy!

Elder Ephraim of Arizona