It is very consoling, my child, that each one of us will receive his reward based on how much he has labored for the love of Christ. It involves much labor to bear the burden of souls in the present era which is ruled by egotism and self will. Let us not lose our courage; for invisibly present is Jesus, Who will rebuke the stormy sea of trials and bring the calm of grace. Struggle upon the raging waves; call upon the only all-powerfull God: “Lord, Lord, look down from heaven and behold my trials and perfect my soul to do Thy will, for Thou art my God.” (cf. Ps. 79:15-16 ).
Elder Ephraim of Arizona
Παρήγορον πολύ είναι, παιδί μου, το ότι ο καθείς θα πληρωθή βάσει των κόπων, που κατέβαλε δια την αγάπην του Χριστού. Έχει πολύν κόπον το πράγμα, όταν κανείς σηκώνη ψυχάς της σημερινής εποχής, που διέπει ο εγωϊσμός και το ίδιον θέλημα.
Ας μη χάνωμεν το θάρρος μας, διότι αοράτως πάρεστιν ο Ιησούς, που θα επιτιμήση την τρικυμιώσαν θάλασσαν των πειρασμών και θα φέρη την γαλήνην της χάριτος.
Αγωνίζου επάνω εις τα αφρισμένα κύματα, εσύ επικαλού τον μόνον παντοδύναμον Θεόν: «Κύριε, κύριε, επίβλεψον εξ ουρανού, και είδε τους πειρασμούς μου και κατάρτισε την ψυχή μου εις το ποιείν Το θέλημά Σου, ότι Συ ει ο Θεός μου».
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
All the labor, toil, and temptations in this life, my blessed child, cannot be compared with that blessed life. Even if we had thousands of lives and sacrificed them all, we would not have done anything significant in comparison with the future glory in which Christ the Master longs to establish us through His precious and life-giving Blood! This is why the Apostle Paul says, “The sufferings of this present time are not worthy to be compared with the glory which shall be revealed in us.” (Rom. 8:18 ). Furthermore, reflect that man “withers like a flower and passes like a dream,” (cf. Is. 40:6-8 ), and that “when the trumpet sounds, all the dead will rise as if in an earthquake” (cf. 2 Thes. 4:16 ) to meet Christ.
When the door of the age to come opens, and when the present world is destroyed, then our nature will be restored to its original state. The Lord “will transform our lowly body that it may be conformed to His glorious body.” (Phil. 3:21 ). Our nature, which groans and travails together with all of creation, (cf. Rom. 8:22 ), awaits the glorious revealing of the children of God with an intence yearning. “For the earnest expectation of the creation eagerly waits for the revealing of the sons of God.” (Rom. 8:19 ). The grandeur of man, whom God raises to such heights and glory, is unrivaled! Yet we passionate sinners are unaware of and indifferent to these great riches, and our way of thinking is completely earthly. Just think: this body which is fetid dirt is counted worthy to be conformed to God’s glory, to become angelic! (cf. Phil. 3:21 ).
Now, men are material in comparison to the angels, which are purely spiritual beings. Angels in comparison to God are somewhat “material”. They are not purely spiritual as God is, Who is unapproachable light. In this manner men will also become angelic then. Then, a single unity of the fullness of the Church, of the faithful with Christ will occur. How tenderly and paternally our Lord puts it: “Father,” He said to His Father, “I desire that they also whom Thou hast given Me may be with Me where I am, that they may behold My glory which Thou hast given Me” (Jn. 17:24 ).
Can worldly riches compare with these words of God? If only we were there where our Lord is, where angels shudder and tremble to approach! O hidden wisdom and infinite wealth of God!
Ας μη λησμονώμεν, τέκνον μου, ότι όλοι οι άγιοι διήλθον αυτό το καμίνι των θλίψεων υπό διαφόρους μορφάς, συμφώνως έκαστος προς ο εκλήθη επάγγελμα.
Εάν ρίψωμε μία ματιά εις τον πολυθρύλητον βίον και πολιτείαν της αγίας Αυγούστης Θεοφανούς, θα ίδωμεν συσσωρευμένας τας θλίψεις, την μίαν κατόπιν της άλλης, καθ’ όλην την πολυβασανισμένην ζωήν της. Έπασχε πολύ, παντοιοτρόπως προσεπάθει, ίνα δια μέσου νουθεσιών και προσευχών και δακρύων και παραδειγμάτων επιστρέψη τον εξοκείλαντα εις την αμαρτίαν αυτοκράτορα, τον σοφόν Λέοντα, τον νόμιμον σύζυγόν της. Αυτός ήτο καθ’ ολοκληρίαν ο σταυρός της αγίας αυτής ψυχής, καθ’ όλην την ζωήν της. Και αυτά τα βάσανα με τα καλά έργα της, την αγίασαν. Κάνε λοιπόν υπομονήν, προσεύχου, νουθέτει, ελπίζοντας εις τον Κύριον, « Μακάριος ανήρ ος ελπίζει επ’ αυτόν» ( Ψαλμ. 33,8 ). Ούτως εχαράχθη του ανθρώπου ο βίος επί της γης, εφ’ όσον εξέπεσεν από την αθανασίαν, τρυγά τώρα τους καρπούς, ους εγέννησεν η παρακοή.
Όσον και αν θελήση κανείς, όσον και αν προσπαθήση και νομίση ότι θα ζήση άνευ θλίψεων, δεν θα ημπορέση να το κατορθώση, διότι ο πειράζων εμπεριπατών την υπ’ ουρανόν και περιελθών την γην, πάντας κοσκινίζει και ποτίζει το φαρμάκι των θλίψεων της κατάρας του νόμου. Όπου και αν κοιτάξης, όποιον και αν ερωτήσης, όλοι ως εξ ενός στόματος θα ομολογήσουν ότι κάποιο αγκάθι τους κεντά και πονούν.
Υπάρχει όμως διαφορά θλίψεως από θλίψιν, θλίβονταί τινες, διότι δεν ημπορούν να απολαύσουν αθεμίτους πράξεις, τούτο ένοχος θλίψις. Θλίβονται άλλοι νομίμως και ευλόγως, τούτο φυσικόν αποτέλεσμα.
Όταν όμως υπάρχη και η πνευματική γνώσις, αι θλίψεις εμβολιάζονται εις τον υπομένοντα προς αγιασμόν. Τούτο ακριβώς διεπράχθη και εις την αγίαν Θεοφανώ, νομίμως έπασχε, διότι ο σύζυγός της εξηπάτα αυτήν, εκείνη όμως με πνευματικάς γνώσεις και νουθεσίας και χριστιανικόν παράδειγμα, υπομένουσα, κλαίουσα, προσευχόμενη ανέθετε τα πάντα μετ’ ελπίδος εις τον Θεόν. Και δια ταύτα πάντα εκεντρίσθη εις το νόμιμον η αγιότης. Δια τούτο υπόμεινον ταύτα πάντα, αγιάζου δια μέσου των θλίψεων, ευχαρίστει τον Θεόν, όπου σε παιδεύει προσκαιρα, ίνα σε αναπαύση αιώνια! Εγώ εάν ίδω, ή ακούσω ότι ο τάδε ζη άνευ θλίψεων και ευημερεί κατά πάντα τα θελήματα αυτού, τούτο το θεωρώ ως εγκατάλειψιν Θεού! Εμάς ας μας κατατάξη ο Θεός με τους πάσχοντας, ίνα γραφή το όνομά μας εις την βίβλιον της ζωής και μη μείνωμεν έξω του Θείου Νυμφώνος του Χριστού.
Όσον και αν θλιβώμεν, μίαν ημέραν όλα θα λήξουν και θα ξεχασθούν, μόνον είτε κακόν είτε καλόν, τούτο θα μείνη, δια να ακολουθήση την ψυχήν μέχρι του κριτηρίου, όπου θα ακούση την μεγάλην απόφασιν. Τούτο πολλάκις με αλλοιώνει και κλαίω, το τι θα απολογηθώ εις το κριτήριον του Χριστού εγώ ο ανάξιος ιερεύς. Να εύχεσαι δι’ εμέ να μη καταδικασθώ.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
Christ said to His disciples, “He who hears you hears Me, he who rejects you rejects Me, and he who rejects Me rejects Him Who sent Me” (Lk.10:16 ). The successors of the Apostles are the hierarchs, the priests, the abbots, and the elders of small synodias. So whoever obeys the successors of the Apostles obeys Christ Himself, and whoever disobeys them, rejects Christ. For this reason, since we want to place ourselves under obedience to Christ, we ought to show obedience ,not merely obeying what we like and disobeying what we do not want. For in Gethsemane, Christ asked that the salvation of mankind happen differently from what the Heavenly Father desired. But since the Heavenly Father decided upon the Cross, Christ then replied, “Not My will, but Thy will be done, my Father” (cf. Mt. 26:29 ).
Elder Ephraim of Arizona
Δεν υπάρχει καλύτερος δρόμος από την υπακοήν, διότι χαρίζει εις τον εραστήν της, χαράν, ανάπαυσιν, ανευθυνίαν, συγχώρησιν και πλήθος άλλα καλά, πρωτίστως δε την σκέπην από τας παγίδας του Σατανά, διότι καθοδηγείται ασφαλώς από την πείραν του πνευματικού και ούτω χωρίς πολλά εμπόδια βαδίζει τον δρόμον της πνευματικής ζωής.
ΓέρονταςΕφραίμ Φιλοθεΐτης
We have so much material offered by the devil, the world, and our carelessness to talk about idly, so many events and stories that are taking place and will take place, that we have plenty to occupy ourselves with; while “the one thing needful”, to approach God through prayer, we have laid aside. Our need for this spiritual turning to God is so urgent that nothing else should preoccupy us other than how to be close to God by means of prayer and holy thoughts, which also greatly help us achieve this goal.
Elder Ephraim of Arizona
Παιδί μου, να είσαι σιωπηλός, ταπεινός, υπήκοος μέχρι θανάτου, να είσαι έτοιμος να θυσιασθής εις το να κόψης το θέλημά σου, έστω και εάν αυτό σου φανή σωστόν μαρτύριον, αυτό σημαίνει αυταπάρνησις. Όταν αυτά τα φυλάξης, μη φοβήσαι τίποτε, κανένα κακόν, ούτε από τους δαίμονας ούτε από τους ανθρώπους, διότι όποιος φυλάσσει τα θεία προστάγματα και ο Θεός φυλάσσει αυτόν από κάθε κακόν. Να μην είσαι απότομος εις τας απαντήσεις σου, εις ό,τι δε σε ελέγχουν λέγε «ευλόγησον».
Γέροντας Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης
My children, I beg you, for the love of God, do not stop saying the prayer of our Christ, not even for a moment. Your lips should continuously murmur the name of Jesus Who destroys the devil and all his plots. Cry out incessantly to our Christ, and at once He will hasten wholeheartedly to help us. Just as iron cannot be grabbed or even approached when it is red-hot, the same thing happens with the soul of him who says the prayer with the fervor of Christ. The demons do not approach it—and how could they? For if they draw near it, they will be burned by the divine fire which the divine name contains. Whoever prays is enlightened, and whoever does not pray is darkened. Prayer is the provider of divine light. This is why everyone who prays well becomes all radiant, and the Spirit of God dwells in him. If despondency, indifference, listlessness, etc., approach us, let us pray with fear, pain, and great noetic vigilance, and we will immediately experience the miracle of consolation and joy by the grace of God. It is not possible for a person who prays to hold a grudge against someone or to refuse to forgive him for any fault whatsoever. Everything is reduced to ashes when it comes near the fire of the Jesus prayer. So, my children, struggle in the salvific and sanctifying prayer of our Christ, so that you may become radiant and holy. Pray also for me, the indolent sinner, so that God may be merciful on the multitude of my sins, as well as on my countless liabilities.
Elder Ephraim of Arizona
Εδώ εις
αυτόν τον μάταιον κόσμον, παιδί μου, θα θλιβώμεν, θα πικρανθώμεν, θα
πονέσωμεν. Μα όλα είναι δι’ εν χρονικόν διάστημα, είναι προσωρινά, μόνον
εις αιώνιον βαθμόν και μέτρον να μη μας εγκαταλείψη ο Θεός και δεν τα
υπομείνωμεν. Όταν πονάς και θλίβεσαι, τον Εσταυρωμένον να μνημονεύης και
τότε θα ευρίσκης πολλήν ανακούφισιν. Διότι ποίος ατενίζων εις τον
Σταυρωθέντα και αναλογιζόμενος τα πάθη Του, άτινα υπέρ ημών έπαθε, δεν
θα εύρη βάλσαμον εις τας πληγάς του, είτε ψυχικάς είτε σωματικάς; Βλέπε
και συ, τέκνον, άνω, εκεί εις τον Γολγοθάν, εκεί όπου έδωσε την
τροπαιοφόρον νίκην το άγιον Αρνίον, ίνα δια του Αίματός Του πλύνη τα
έλκη των αμαρτιών και των παθών μας.
Η ευσπλαχνία Του είναι μεγάλη, ποτέ μη χάσης το θάρρος σου εις Εκείνον, που δια σε εσταυρώθη.
Εύχομαι την Μεγάλην Τεσσαρακοστήν να την διέλθης με λίαν ακμάζουσαν ψυχικήν και σωματικήν υγείαν. Αμήν.
Γέροντας Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης
