To fall and be injured is human, since even if a man's life lasted for only one day, his mind is inclined to evil from his youth. But to fall and remain fallen, is not human.
Repentance recreates man, it was given to us to cure the soul after baptism. If it did not exist, rarely would a person be saved. That is why, the virtue of repentance is unending as long as man is alive, for only the perfect do not err.
My children, every time you see your thoughts reproaching you for some sin, immediately take the medicine: repent, weep, go to confession and behold, you return to your former and better state.
Elder Ephraim of Arizona
Εύχομαι, παιδί μου, ο Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως να σε ενισχύη εις την ασθένειάν σου, όπου Θεού θελήματι περιέπεσες.
Έμαθα ότι αρρώστησες βαρειά, πόνεσα πολύ, και παρεκάλεσα την Παναγίαν μας να σε κάνη καλά, πρώτα ψυχικώς και μετά σωματικώς. Να σκέπτεσαι παιδί μου, τους αγίους μάρτυρας, πόσα και πόσα δεν υπέμειναν δια την αγάπην του Χριστού μας!
Να λέγης και συ: «Υπόμεινον, ταπεινέ, της ασθενείας τους πόνους, ίνα φύγης τους αιωνίους πόνους της κολάσεως!». Εκείνοι οι μάρτυρες θεληματικώς εισήλθον εις τα βάσανα του μαρτυρίου, ενώ εσύ ακουσίως πονάς, και αυτό καλόν είναι, θα σε ωφελήση αρκετά.
Μόνον μετά χαράς και ευχαριστίας να υπομείνης την παιδείαν του Κυρίου. Ταύτα και άλλα πολλά να μονολογής, ώστε να τονώσης τον εαυτόν σου προς καρτερίαν και παρηγορίαν.
Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας
My blessed child, I pray that the Heavenly Father grants you discernment so that you can discern the truth from the devil’s lie. Concerning the first thought that you wrote about, I reply: Didn’t God declare that Job was blameless? Then why did He permit trials so severe that he reached such a difficult situation that he cursed the day of his birth? Nevertheless, all this was permitted in order to teach him, of course; for this is what the Lord usually does: first He tests and then He shows His love.
The love of God is manifested not only when He caresses, but also when He slaps. If the Heavenly Father slaps us, He reveals through this that He loves us. If God did not consider us His children, He would not have sent us trials but would have abandoned us as we are: spiritually uneducated, without any solicitude.
In the order world, the ones nearest the Lord will be those who have been educated in soul and wise in spiritual struggles. And because He loves us wretched ones and wants to honor us, He educate us spiritually here, in the University of Monasticism. But since we are inexperienced as to how Divine Providence works, we blame God, asking why He should send us trials, and thus we jeopardize our eternal happiness through our ignorance.
Spiritual education consists of deliverance from the passions and especially from egotism. So, my child, let us struggle not to condemn; let us say, “Bless”, and, “May it be blessed”. Let us have genuine love. And when do we have genuine love? When we do not condemn the others, but justify them.
Elder Ephraim of Arizona
Why are you sorrowful and glum while walking along the way of God? Those who have forgotten God, who have no hope in the living and eternal fountain of God, should grieve. But we, who believe in the living God and whose hopes depend upon Him, ought to rejoice that we have such a Father in the heavens, Who loves us more than all fathers and mothers and Who takes infinite care to render us worthy of Him.
But, you say, we fall every moment! Yes, I do not deny it—but we know that our nature is from clay and that it desires the earth and seeks what is base, for “the mind of man is inclined to evil from his youth.” (cf. Gen. 8:21 ). And we see within us a law which seeks to capture our free will, to subjugate it and render it a slave of sin. (cf. Rom. 7:23 ).
In all this, however, our good intention triumphs. God has given us spiritual weapons to fight against every satanic attack: the glorious banner of the cross of hope—living hope in Him Who said, “I will never leave you nor forsake you” (cf. Heb. 13:5 )—hope in our Christ, who was hanged on the Cross, and all who look upon Him and hope in Him will not be put to shame.
The all-immaculate Blood which was poured out on the Cross pardoned the sins of mankind and poured forth life. “Blessed is the man who hopes in Him.” (cf. Ps. 33:8 ).
Take courage, my child; this grief of yours will turn into joy. This grief produces great good for you; it surrounds you as with a breastplate of iron, so that the evil darts of attachment to earthly things do not tear your mind away from the concern for heavenly things and for your immortal soul.
Grief will succeed joy, and joy, grief, just as night follows day. This is how the Father of lights has established the path of those who are being saved. Just have patience and hope: engrave these in the depths of your heart—with these, all adversities will be faced. Cling to our sweet Jesus; cry out to Him in your afflictions.
Entrust to Him the care of grievous things and He will do good to you, as to Hannah, the mother of the Prophet Samuel, who out of extreme grief because of her barrenness, fell down before the Lord and poured out her soul as if beside herself. And her petition did not fail. [vid. 1 Kings (1 Sam. ) 1:1-18 ].
Who ever hoped in God and was put to shame? Of course, this does not mean blameworthy hope but active hope—that is, hope along with spiritual works according to our strength; otherwise, it is not hope but mockery. Save us from such deceitful hope, O God.
Elder Ephraim of Arizona
Δια την λύπην που έχεις εις την ψυχήν σου ένεκεν των αμαρτιών, καλόν είναι και ωφέλιμον. Μόνον όταν σε οδηγή εις την απόγνωσιν, τότε είναι καθαρώς δαιμονικόν. Αμέσως να στρέφεσαι προς την ελπίδα και να λέγης: «Εφ’ όσον μετανοώ δι’ όλα, ελπίζω ότι όλα μου είναι συγκεχωρημένα. Δεν υπάρχει αμάρτημα νικών την ευσπλαχνίαν του Θεού.
Όσον μεγάλα και αν είναι τα αμαρτήματα, αφού προσεγγίσουν τη μετανοία, διελύθησαν. Ω βάθος ταπεινώσεως, ανεξικακίας και ευσπλαχνίας του Κυρίου».
Ας λάβουν θάρρος, όλοι όσοι υπάρχουν βαρυποινίται, ότι υπάρχει Θεός, ο οποίος ου λογίζεται ό,τι κακόν και αν πράξωμεν προς Αυτόν, συγχωρεί πάσαν αμαρτίαν, μόνον να μετανοήσωμεν ειλικρινά. Υπόμεινε, παιδί μου, τας δοκιμασίας και ευ σοι γένηται, υπομονή, ναι, υπομονή, και αύτη θα μας ανοίξη τας πύλας του παραδείσου.
Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας
Αγαπητέ μου εν Χριστώ αδελφέ…, η χάρις της Κυρίας ημών Θεοτόκου να σε διαφυλάττη από κάθε τι, που θα λερώση την ψυχούλα σου. Αμήν.
«Θλίψεις και ανάγκαι εύροσάν με…, αι εντολαί Σου μελέτη μου…» ( Ψαλμ. 118,143 ).
Αι θλίψεις διαδέχονται η μία την άλλην, έχομεν ανάγκην υπομονής. Μελετώντας δε τον θείον Νόμον, φωτιζόμεθα πώς να τας υπομένωμεν, διατί έρχονται, ποίον σκοπόν έχουν. Έρχονται δια να μας διδάξουν το να γίνωμεν φερέπονοι, δόκιμοι αγωνισταί, οπαδοί Εκείνου, που εσταυρώθη δι’ ημάς, αδελφοί όλων των Αγίων, που εβάδισαν την ακανθώδη οδόν του Σταυρού, οι μάρτυρες με το μαρτύριον, οι όσιοι με την άσκησιν, οι Χριστιανοί με την τήρησιν των αγίων εντολών και τους ποικίλους πειρασμούς, που γεννά ο κόσμος, ο διάβολος και η σάρκα.
Ουδείς εσώθη εν ανέσει και άνευ πειρασμών. Άρα έπεται ότι, εάν και ημείς υποφέρωμεν πειρασμούς, πρέπει να χαιρώμεθα, διότι έτσι εβάδισαν όσοι εσώθησαν. Και εφ’ όσον και ημείς θέλομεν να σωθώμεν, άλλος δρόμος δεν υπάρχει, ει μη αι θλίψεις!
Αι θλίψεις έρχονται με τον σκοπόν να μας φέρουν πλησιέστερα προς τον Θεόν. Διότι αι θλίψεις θλίβουν, στενοχωρούν την καρδίαν και ακολουθεί κατόπιν το να απαλυνθή και να ταπεινωθεί. Όταν δε ταπεινωθή, επιβλέπει προς αυτήν ο Θεός:
« Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει», « Επί τίνα επιβλέψω, ει μη ασμών στενοχωρείται και λυπείται, καθ’ ον χρόνον έπρεπε να χαίρεται, διότι βαδίζει τον δρόμον του ιερού Γολγοθά και των Αγίων.
Η χάρις του Θεού, η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, ας βοηθήση όλους μας να κάμνωμεν υπομονήν εις όλα, ίνα αξιωθώμεν της βασιλείας του Θεού. Αμήν.
Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας
Πατρικαι Νουθεσίαι.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄
Περί θλίψεων, πόνων και κόπων.
May the love of our heavenly Father be with your souls, so that being invigorated by it you may bear the fruit of obedience to His life-giving commandments.
“Those who desire to live piously in Christ Jesus will suffer persecution” (2 Tim. 3:12 ). Since you follow the Savior Christ through your devotion to the angelic way of life, your greatest duty is to bear all suffering, whether it comes from nature, indolence, sins, or people. Since we desire to live a Christ-like life, we are obligated to submit to God’s will because all things come from God. And since they are from God-and thus are the divine will-the heavenly Father commands them. Shall we not obey? Shall we not cry out with the blessed Job, “As it seemed good to the Lord, so it has come to pass. Blessed be the name of the Lord”? (Job 1:21 ).
Through patience and thanksgiving to God, then, we show obedience to the divine will. Won’t the obedient one be counted worthy to acquire even here eternal life in himself? Yes, he will live unto the ages of ages! Therefore, let us struggle; let us make our souls keen by working them over the whetstone of patience, in order to carry out a work pleasing to God. Afflictions, illnesses, distresses, trials-none of these will separate us from the love of Christ. For we have already been taught that narrow and difficult is the way which leads those who walk along it into the life without sorrow. (vid. Mt. 7:14 ). Thorns and thistles are placed to the right and left along the way; therefore, we need much caution. Along the difficult way-that is, in the trial of sickness and so forth-the thorn of doubt, of impatience, of cowardice comes to rend the garment of the soul. What is needed, therefore, is to pull out this thorn through faith, hope, and patience, having Jesus Christ as a model.
Throughout His life on earth He had many afflictions, and His all-holy soul was oppressed by many thorns, and so He exclaimed, “In your patience you will gain your souls.” (Lk. 21:19 ).
Through illnesses and through grievous things in general, God bestows gifts upon us as a Father; for He seeks ways to impart His holiness: “What son is there whom his father does not discipline? If you are without discipline, you are illegitimate children and not sons” (Heb. 12:7-8 ). Oh!
Whenever we suffer, then it becomes manifest that we are children of God. And who would not like to be a child of God? Therefore, if you want to be a child of God, endure the afflictions and trials sent by God with thanksgiving, faith, and hope. Even trials coming from people are really sent from God so that we may acquire tolerance, forbearance, compassion, and patience, for all these are divine characteristics, as the Lord says to us: “He makes His sun rise on the evil and the good, and sends rain on the just and the unjust.” (Mt.5:45 ). For this reason we are obliged to love all people.
May no trace of hatred or evil be found in our souls, so that we may be called children of God. The sufferings of our whole life are not worthy to be compared with the inconceivable good things that God has prepared for those souls which carry their cross, whether it comes from the devil, other people, or one’s own nature. Because whatever passion or weakness may fight us, when we fight back against it, it causes us to be counted worthy of the blessing: “Blessed is the man who endures trial, for when he has stood the test, he will receive the crown of life.” (Jas. 1:12 ).
For this reason, my child, endure everything, for a crown is being woven invisibly for the head of each one of us. Winter is bitter, but paradise is sweet. Endure the frost of trials, that your feet may joyfully dance in heaven.
Elder Ephraim of Arizona
Η αγάπη του ουρανίου Πατρός ημών είη μετά των υμετέρων ψυχών, ίνα δια ταύτης ζωογονούμενοι ποιήσητε καρπόν υπακοής εις τας ζωοπαρόχους Αυτού εντολάς. «Οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» ( Τιμ. 3,12 ). Εφ’ όσον δι’ αφοσιώσεώς σας εις το αγγελικόν πολίτευμα ακολουθήσατε τον Σωτήρα Χριστόν, καθήκον μέγιστόν εστιν το υπομείναι τας θλίψεις είτε εκ φύσεως προέρχονται είτε εκ ραθυμίας είτε εξ αμαρτημάτων είτε εξ ανθρώπων. Εφ’ όσον θέλομεν ζήσαι την κατά Χριστόν ζωήν, οφείλομεν υποταγήναι τω θείω θελήματι, διότι τα πάντα εκ Θεού έρχονται, και εφ’ όσον εκ Θεού, άρα θείον θέλημα, ο Πατήρ ο ουράνιος διατάζει, ουχ υπακούσωμεν; Δεν θα αναφωνήσωμεν μετά του μακαρίου Ιώβ «ως έδοξε τω Κυρίω, ούτω και εγένετο, είη το όνομα το όνομα Κυρίου ευλογημένον»; (Ιώβ 1,21 ).
Δια της υπομονής λοιπόν και της ευχαριστίας της προς τον Θεόν δεικνύομεν υπακοήν εις το θείον θέλημα και ο υπακούων ουκ αξιωθήσεται αποκτήσαι απ’ εντεύθεν την αιώνιον ζωήν εν εαυτώ; Ναι, ζήσεται εις τους αιώνας των αιώνων!
Λοιπόν αγωνισθώμεν, ακονίσωμεν τας ψυχάς μας εις το ακόνι της υπομονής, όπως εκφέρωμεν έργον ευάρεστον τω Θεώ, θλίψεις, αρρώστειαι, στενοχωρίαι, πειρασμοί, ουδέν των τοιούτων θα χωρίση ημάς από της αγάπης του Χριστού, διότι εκ των προτέρων έχομεν διδαχθή και λάβει γνώσιν, ότι στενή και τεθλιμμένη η οδός, η οδηγούσα τους βαδίζοντας αυτήν εις την άλυπον ζωήν. Άκανθοι και τρίβολοι δεξιά και αριστερά τέθεινται εις την οδόν, άρα έχομεν ανάγκην προσοχής πολλής.
Εις την τεθλιμμένην οδόν, την δοκιμασίαν της ασθενείας κ.λ.π., έρχεται το αγκάθι της ολιγοπιστίας, της ανυπομονησίας, της δειλίας, να ξεσχίση το ένδυμα της ψυχής, χρεία λοιπόν εξαγκυλώσαι τούτο δια της πίστεως και της ελπίδος και της υπομονής, έχοντας ως πρότυπον τον Ιησούν Χριστόν, ο Οποίος εις όλην την επίγειον ζωήν Του είχε πολλάς θλίψεις και πολλά αγκάθια κατέθλιψαν την παναγίαν ψυχήν Του, διο ανεφώνει, «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. 21,19 ).
Δια των ασθενειών και εν γένει των θλιβερών, ο Θεός ως Πατήρ διατίθεται ημίν, διότι ζητεί τρόπους δια να μεταδώση την αγιότητα Αυτού, «Τις εστιν υιός, ον ου παιδεύει πατήρ; Ει δε χωρίς εστε παιδείας, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί» (Εβρ.12,8 ). Βαβαί! Ώστε, όταν υποφέρωμεν, τότε φαίνεται καθαρά ότι είμεθα παιδιά του Θεού. Και τις άράγε δεν θέλει να είναι παιδί του Θεού; Άρα εάν θέλης παιδί του Θεού να είσαι, υπόμεινον μετ’ ευχαριστίας και πίστεως και ελπίδος τας υπό του Θεού στελλομένας θλίψεις και πειρασμούς. Και οι εξ ανθρώπων πειρασμοί και αυτοί εκ του Θεού εισι, όπως αποκτήσωμεν ανεκτικότητα, μακροθυμίαν, συμπάθειαν, υπομονήν, διότι πάντα ταύτα είναι χαρακτήρες θείοι, καθώς μας λέγει ο Κύριος: «Ανατέλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. 5,45 ).
Δια τούτο οφείλομεν αγάπην εις όλους τους ανθρώπους, ουδέ ίχνος μίσους ή κακίας να ευρίσκεται εις τας ψυχάς μας, όπως κληθώμεν τέκνα Θεού. Ουκ άξια τα παθήματα της όλης ζωής μας απέναντι των ασυλλήπτων αγαθών, όπου έχει ετοιμάσει ο Θεός δια τας ψυχάς εκείνας, όπου θα σηκώσουν τον σταυρόν, ο οποίος έχει κατασκευασθή είτε εκ φύσεως είτε εξ ανθρώπων είτε εκ του διαβόλου. Διότι οιονδήποτε πάθος ή αδυναμία μας πολεμεί, όταν το αντιπολεμώμεν, τότε μας γίνεται αιτία να αξιωθώμεν του μακαρισμού: «Μακάριος ανήρ, ος υπομένει πειρασμόν, ότι δόκιμος γενόμενος λήψεται τον στέφανον της ζωής» (Ιακ. 1,12 ).
Δια τούτο, παιδί μου, υπομείνατε τα πάντα, διότι αοράτως πλέκεται στέφανος εις εκάστου κεφαλήν, διότι δριμύς ο χειμών, γλυκύς ο παράδεισος, υπομένετε τον παγετόν των δοκιμασιών, ίνα χαίρων χορεύη ο πους υμών εις τον ουρανόν.
Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄
Περί θλίψεων, πόνων και κόπων.
A time will come, the hour will strike, the moment will arrive for these eyes to close and for the soul’s eyes to open. Then we shall see a new world, new beings, a new creation, a new life without end. Its title is: “Infinite Immortality,” the great homeland, incorruptible and everlasting—the heavenly Jerusalem, the mother of the firstborn, where redeemed souls, which have been washed of their impurity by the blood of the innocent Lamb, will dwell!
Who is able to express in words or with a pen the joy, the exaltation, the bliss of those blessed saved souls? Blessed are they who have died in the Lord, for the riches of God’s goodness awaits them. Blessed is he who wins the “lottery” for the heavenly festival, for riches that cannot be taken away, for the glory that God Himself has described: “sons of the Most High, children of God, heirs of God, and joint heirs with Christ.” Before the Passion, the Lord entreated His heavenly Father on behalf of His disciples and those who would believe through them: “Father, I desire that they also whom Thou hast given Me may be with Me where I am, that they may behold My glory which Thou hast given Me; for Thou didst love Me before the foundation of the world.” (Jn. 17:24 ).
How great is Jesus’ love for us! He took on human nature and was hanged upon the Cross, giving us freedom and paying off our debt to His heavenly Father. And as a dear brother, He makes us worthy of jointly inheriting the infinite wealth of His heavenly Father! Oh, what love for us! Oh, how cold we are to Him! Oh, how ungrateful I am towards my Benefactor! My God, my God, have pity on me, and do not condemn me as I deserve because of my deeds!
Elder Ephraim of Arizona
Η ζωή του μοναχού είναι σταυρός καθημερινός. Ο Ιησούς Χριστός, μας καλεί να συσταυρωθώμεν όσοι Τον αγαπώμεν και μετά θα γίνη η ανάστασις της ψυχής, η πνευματική αγαλλίασις. Δριμύς ο χειμών, αλγεινή η πήξις, αλλά γλυκύς ο παράδεισος.
Σηκώσατε τα μάτια σας και ίδετε την άνω Ιερουσαλήμ, εκεί όπου η ευτυχία, η χαρά και η μακαριότης θα διαιωνίζηται εις τους αιώνας των αιώνων! Ω, τι χαρά, τι ευφροσύνη, αιώνια να ζη κανείς πλησίον του Θεού!
Ναι, παιδιά μου, ας αγαπήσωμεν αλλήλους, διότι εκεί είναι όλο αγάπη και όποιος δεν έχει αγάπην, εκεί δεν εισέρχεται.
Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας
