Sunday, April 28, 2019

"Από Σεπτέμβρη αρχίζουν τα δύσκολα" ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )


Και δύο λόγια από τον γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα, τον μόνο εν ζωή εκ των τριών μεγάλων Γερόντων της Ορθοδοξίας (οι άλλοι δύο ήταν ο Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, και ο Παϊσιος): "ετοιμασία επειδή ΣΥΝΤΟΜΑ θα αρχίσουν τα πολύ δύσκολα"...

Από το Σεπτέμβριο έρχονται δύσκολα... "Δεν μπορώ να καταλάβω τον κόσμο. Όλοι ρωτάνε: "εμένα με πιάνουν τα νέα μέτρα;"!!! Ειλικρινά, δεν μπορώ να κατανοήσω πόσο πολύ έχει διαβρωθεί η σύγχρονη κοινωνία και οι άνθρωποι που ζούνε σε αυτή τη χώρα. Κανείς δε νοιάζεται για τον διπλανό του.

Κανείς δε νοιάζεται για το πρόβλημα που έχει χτυπήσει την πόρτα του συμπολίτη του, του γείτονά του. Όλοι σκέφτονται αν "τα μέτρα" προσβάλουν τα δικά τους μικροσυμφέροντα...! Ποιά ηθική υπάρχει πλέον;

Το κακό έχει χτυπήσει την οικογένεια, την Παιδεία. Έχει χτυπήσει σε κάθε υγιές κύτταρο της κοινωνίας και σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα αυτού του πολέμου. Τρέχουν οι άνθρωποι χωρίς να νοιάζονται για τον διπλανό τους. Η κοινωνία που ξέραμε δεν υπάρχει πια. Σήμερα κυριαρχεί ο ατομικισμός...

Γιατί; Επειδή κάποιοι έπαιξαν με τον χαρακτήρα του Έλληνα και διάβρωσαν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Είναι αδιανόητο! Ο ατομικισμός ζει και βασιλεύει, ενώ η απάτη έγινε "χάρισμα". Μεγάλωσαν γενιές που διδάχτηκαν πως να αρπάξουν. Και αυτό σε ένα καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας...

Μάλιστα, όσα πιο πολλά "αρπάζεις" τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από την τιμωρία. Αυτό το βλέπει ο Θεός. Σήμερα επιτρέπει να δεχτούμε μερικές σφαλιάρες, ελπίζοντας πως θα συνέλθουμε, όπως συμβαίνει και στους μεθυσμένους..." "Να πεις και σε άλλους να προσέχουν. Μην αφήνετε την λογική σας να παραδίνεται σε όσα σας λένε.

Πού είναι μωρέ η λεβεντιά εκείνων που δεν επέτρεπαν σε κανέναν να τους μειώσει; Πού είναι εκείνα τα λεβεντόπαιδα που έδωσαν το αίμα τους για όλους εμάς; Αυτή η γη ποτίστηκε με αίμα. Είναι μεγάλο κρίμα να την κυβερνάνε ξένοι και ανάξιοι... Να προσέχετε"...


Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Wednesday, April 24, 2019

«Μετά τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα βασιλέψει 33 χρόνια ο Βασιλεύς Ιωάννης στην Πόλη και ύστερα... θα έρθει ο Αντίχριστος»!!! ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )


Τον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας, εκεί πέρα στην Αμερική, τον μάθαμε μέσα από πολλά προφητικά και άλλα θαυμαστά που είπε. Αυτός ο ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ Γέροντας που ζει μέσα σε μια χώρα που ’ναι Εχθρική προς την Ορθοδοξία και την Ελλάδα και που ’ναι κυριαρχημένη από τον Διάβολο, με χιλιάδες αιρέσεις, αντίχριστα ρεύματα και σατανισμό, είναι φυσικά ένας Ήρωας!

Το πιο χαρακτηριστικό πράγμα, που αποδεικνύει και την Ηρωικότητά του, είναι που ζει και δράει μέσα στην καρδιά της Αριζόνας, δηλ. ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝΕ ΟΙ ΜΟΡΜΟΝΟΙ, στην βάση δηλ. των Μορμόνων όλου του κόσμου!!! Και να μην πω εδώ πέρα, γιατί τα ξέρουμε πολύ καλά, τι είναι οι Μορμόνοι και τι φανατικοί είναι, με τι ύπουλα κόλπα που κάνουνε κτλ. κτλ.

Αυτά δεν χρειάζονται καν να τα πω. Θέλω μόνο να δείξω τι Ατσαλένιος Άνθρωπος του Θεούλη είναι αυτός ο Εφραίμ, που ζει εκεί πέρα στην έρημο της Αριζόνας με τα φίδια και μπορεί και κάνει τέτοια δράση για την Χριστιανοσύνη και για την πραγματική Εκκλησία του Χριστού...

Αλλά ακόμα ο Εφραίμ της Αριζόνας είναι πασίγνωστος στους πάντες και στα πάντα και για τις προφητείες του. Που τις έχουνε θαυμάσει εκατομμύρια εκατομμυρίων πιστοί σ’ ολόκληρο τον κόσμο! Γι’ αυτό το όνομά του είναι γραμμένο ήδη στους σύγχρονους καταπληκτικούς προφήτες, που αυτά που λένε μετά βγαίνουνε. Ένας ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ του Θεού δηλ., αυτό είναι ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας!... Τώρα να πάμε να δούμε κάτι φοβερά πράγματα που προείδε ο Γέροντας Εφραίμ με την Φώτιση του Θεού και που είναι για τους Μέλλοντες Καιρούς που θα ζήσουμε στα επόμενα χρόνια...

Για κοιτάχτε λοιπόν τι κάθισε και είπε ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας! Τα είπε ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ!!! Για Γ΄ Παγκόσμιο πόλεμο και για Λευτεριά της Κωνσταντινούπολης! Για κοιμισμένο Βασιλιά Ιωάννη που θα ξυπνήσει και για 33 χρόνια ευημερίας που θα ’ρθουνε! Για πλήρη αποστασία των ανθρώπων και για τον Αντίχριστο!!!

Είναι να σου σηκώνονται οι τρίχες, όταν κάθεσαι και ακούς αυτά τα φοβερά, τα θαυμαστά και τα προφητικά... Να λες «Κύριε ελέησον», μα και να δοξάζεις τον Θεό και την Παναγία για την ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ που μας κάνανε και είμαστε, Εμείς οι Έλληνες, Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ!!! Που θα δοξαστούμε δηλ. στα επόμενα χρόνια, που ’ναι και το δίκαιο φυσικά με όλα αυτά που ’χουμε τραβήξει από ΟΛΟΥΣ αυτούς που ’ναι Εχθροί ΜΑΣ και που μας ζηλεύουνε και θέλουνε να αρπάξουνε την Πατρίδα ΜΑΣ και να μας... εξοντώσουνε (με αεροψεκασμούς, με ληγμένα φαγητά, με ψυχοπαθητικά φάρμακα και άλλα τέτοια δαιμονικά...) σαν να ’μαστε ΕΝΤΟΜΑ!!! Νάτα αυτά τα ΦΟΒΕΡΑ-ΤΡΟΜΕΡΑ που είπε ο Εφραίμ της Αριζόνας:

«Αναμένουμε κατά την Αποκάλυψη του Ιωάννη και κατά τας προφητείας των Αγίων τον Αντίχριστο!!! Τον περιμένουμε... Ο Αντίχριστος θα κάνει τεστ στους ανθρώπους κατά πόσον πιστεύουν στον Χριστό... Ορισμένοι λένε ότι ο Αντίχριστος εγεννήθηκε και έχει τώρα μια ορισμένη ηλικία. Άλλοι λένε όχι. Το «όχι» είναι το πιο επικρατέστερο και το πιο αληθές, διότι όταν μέλλει να έρθει ο Αντίχριστος η ανθρωπότητα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ! Τότε θα έρθει αυτός ως «Σωτήρας»... Ως ο «Μεσσίας»... Και θα πλανέψει τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν...

Τώρα να έχει γεννηθεί; Η ίδια η ανθρώπινη κατάσταση δεν το προβλέπει... Διότι οι άνθρωποι τώρα πάνω στην Γη έχουν όλα τα καλά. ΔΕΝ έχουν ανάγκη από την προσφορά του Αντίχριστου! Τι να μας δώσει για να τον πιστέψουμε; Δεν τον έχουμε ανάγκη... Ακόμα δεν έτυχαν εφαρμογής και υλοποιήσεως όλες οι προφητείες των Αγίων!

Όταν θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη, θα περάσουν 33 χρόνια ευημερίας και μετά θα ξεκινήση η πλήρης αποστασία των ανθρώπων και... θα κυβερνήση ο Αντίχριστος! Δεν είναι ακόμα η εποχή της κυβερνήσεως του Αντίχριστου, διότι υπάρχουν ακόμα προφητείες που δεν έχουν συμβεί, όπως είναι η κυβέρνηση της 33χρονης βασιλείας του κοιμώμενου Βασιλιά Ιωάννη μετά από τον 3ο Παγκόσμιο πόλεμο, καθώς και το πάρσιμο της Κωνσταντινούπολης από τους Έλληνες»...

Αυτά τα παραπάνω ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ και ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ είπε, ανάμεσα σε πολλά-πολλά άλλα το ίδιο ΦΟΒΕΡΑ-ΤΡΟΜΕΡΑ ο Εφραίμ της Αριζόνας, ο Γέροντας! Και φυσικά πρέπει να καθίσουμε τώρα να τα βάλουμε σε μια σειρά, για να δούμε τι εννοεί αυτός ο Άγιος του Χριστούλη με τα παραπάνω που είπε. Να τα δούμε σε σχέση μαζί με άλλες προφητείες που ξέρουμε κτλ., αλλά και σε σχέση με αυτά τα «περίεργα» που ζούμε στην εποχή μας, με την Κρίση και όλα αυτά, μπας και καταλάβουμε τι θέλει να μας πει. Ας προσπαθήσω εγώ να κάνω μία τέτοια ερμηνεία στις παρακάτω γραμμές.

Λέει ο Γέροντας για τον Αντίχριστο, για το άμα γεννήθηκε και πότε θα ’ρθει κτλ. Και κρίνει πως με αυτά που ’χουνε οι ανθρώποι αυτή την στιγμή πάνω στην Γη μας ΔΕΝ θα μπορέσει να μας ξεγελάσει ο σατανικός Αντίχριστος και να μας πάρει τις ψυχές ΜΑΣ! Γιατί πολύ-πολύ απλά, με την απλούστερη λογική, ΔΕΝ τον έχουμε ΤΩΡΑ (ξαναλέεω: ΤΩΡΑ!) καμμιά απολύτως ανάγκη! Αν δηλ. ερχότανε τώρα (είπαμε: ΤΩΡΑ!) για να μας κοροϊδέψει απλούστατα ΔΕΝ θα τον πιστεύαμε! Ίσα-ίσα που θα μπορεί, άμα μας έλεγε τις σαχλαμάρες του, να τον... «δουλεύαμε» κι από απάνω (!) και να τον ΚΑΡΠΑΖΩΝΑΜΕ, λέγοντάς τον ΓΡΑΦΙΚΟ, ΤΡΕΛΛΟ και άλλα τέτοια!!!

Δηλ. πώς βλέπουμε κάποιους τρελλούς τύπους καμμιά φορά κάτω στον δρόμο, που άλλος φωνάζει και βρίζει δυνατά, άλλος κουβαλάει κάτι μπιχλιμπίδια και άλλα κουφά, άλλος πάλι είναι σαν... «τσούτσελο» (!!!) με κάτι μαλλιά και αξύριστος κτλ.;;; Ε, ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ θα τον αντιμετωπίζαμε τώρα (το ξαναγράφω ρε συ: ΤΩΡΑ!!!) αυτόνα τον Αντίχριστο, άμα ερχότανε να μας πάρει τις ψυχές ΜΑΣ!... Δηλ. θα τον είχαμε για ΤΡΕΛΛΟΚΟΜΕΙΟ και δεν θ’ ασχολούμασταν καν μαζί του.
Όμως ο Σατανάς ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙ! Δεν τον φέρνει λοιπόν ΤΩΡΑ τον Αντίχριστο, αλλά... πρώτα θα μας καταστρέψει ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΑ τις ψυχές μας, θα μας κουράσει, θα μας κάνει να αηδιάσουμε κτλ. και μετά θα μας τον κουβαλήσει αυτόνα τον παλιοβρομιάρη!

Δηλ. τι θα κάνει ο Σεϊτάν; Θα βαρέσει την Ανθρωπότητα ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΟΝΑΕΙ! Π.χ. στον χοντρό που βαράει στην καθισιά 10 χάμπουργκερ και χτυπάει και 5-6 μπυρόνια θα του τα στερήσει όλα αυτά ΞΑΦΝΙΚΑ και ΜΟΝΟΚΟΜΑΤΑ (εκεί δηλ. που δεν το περιμένει) και μετά... θα τον αφήσει στο έλεος του Αντίχριστου! Τι θα του πει ο Αντίχριστος; Θα του πει: «Θα σου τα δώκω πίσω αυτά που έχασες, αλλά με τον όρο ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ»!!! Έτσι θα πάρει τις ψυχές των ανθρώπων ο Σατανάς!...

Τώρα, για την Κωνσταντινούπολη. Ο Εφραίμ το ’πε το ίδιο πεντακάθαρα: ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ! Και αυτό το προσδιορίζει για μετά ακριβώς από τον Γ΄ παγκόσμιο πόλεμο που θα γίνει. Τώρα, άμα σκεφτούμε πως αυτός ο πόλεμος μάλλον δεν είναι καθόλου μακριά μας, τότε... ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ: δηλ. η Απελευθέρωση των Σκλάβων Πατρίδων ΜΑΣ και η κήρυξη της Κωνσταντινούπολης σε ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!!! Τότε θα αρχίσει η Βασιλεία του Ιωάννη (του Βατάτζη μήπως; τι εννοεί εδώ πέρα;;;), που θα ’ναι μέχρι και τότε κοιμισμένος (σε λήθαργο), γιατί ξέρουμε από την Παράδοσή ΜΑΣ πολύ καλά πως αυτός μαρμάρωσε κάποτε, μα θ’ αναστηθεί σαν έρθει η ώρα η ΚΑΛΗ κτλ. κτλ.

Μετά από όλα αυτά, το πάρσιμο της Πόλης από ΕΜΑΣ τους Έλληνες, την Βασιλεία του μυστηριώδους αυτού Ιωάννη για 33 χρόνια κτλ., θα έχει σαπίσει ΤΕΛΕΙΩΣ η ανθρωπότητα, δηλ. θα έχει προχωρήσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ η αποστασία των ανθρώπων απ’ το Καλό κι απ’ τον Θεό!... Και τότε... θα φανεί ο Αντίχριστος! Φυσικά θα ’χουνε εκπληρωθεί ως τότε και όλες οι άλλες προφητείες των Αγίων μας και θα έρθει αυτός ο ΤΡΙΣΚΑΤΑΡΑΤΟΣ να μας βάλει τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι...

Κι άμα κρίνω από την βλακεία του κόσμου που πάντα δυστυχώς πιστεύει σε Ψευτομεσσίες... βγάζω το συμπέρασμα το πικρό ότι ΘΑ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ (τα χαϊβάνια!!!) για «αληθινό» τάχα «Σωτήρα»! Αλλά... ΕΜΕΙΣ που έχουμε άλλες αξίες (Σταυρό-Πατρίδα) είμαστε έτοιμοι ΓΙΑ ΟΛΑ: για την Λευτεριά της Κωνσταντινούπολης και για την έλευση του Αντίχριστου! Όταν έχεις μέσα σου Ελλάδα-Χριστό ΤΙΠΟΤΑ δεν σε φοβερίζει!

Friday, April 19, 2019

Holy Week ( Elder Ephraim of Arizona )



Humility is the cloak of the Godhead
by Elder Ephraim of Arizona



We have arrived at Holy Week and the Passion of our Lord. His life-giving Passion began at Bethany, from the village of Martha and Mary. This is where He set out with the little donkey and His disciples in order to make His entrance into Jerusalem. We witness Him Who sits upon a throne of glory simultaneously sitting upon a throne of humility. This is what our Lord wanted to teach us by mounting this humble animal: humility.



With His humility our Christ prompted everyone down here on the earth—even the small children—to sing praises: “Hosanna to the Son of David! Blessed is He who comes in the name of the Lord!” (Mt. 21:9). With His humble entrance before the multitudes of people, He moved and shook up all of Jerusalem. “Who is this person?” exclaimed everyone who was unaware [of what was taking place]. All the people raced to cut branches from palm and bay trees in order to lay them down before His path.

Yet, take a look at how the things of this world change so quickly. On Sunday the crowds were crying out, “Hosanna to the son of David! Blessed is He who comes,” as well as many other things; four-five days later, however, they shouted, “Away with Him, away with Him! Crucify Him!” (Jn. 19:15). This is how things are on the earth. Nothing is stable. One moment the world exalts a person and the next moment it degrades him. Man is unstable; his works are unstable; his thoughts are unstable; everything in his life is unstable. The humility of our Christ is truly remarkable! It is awesome! We witness the God-man humbly and unpretentiously seated upon a young donkey. His holy example is such a beautiful lesson for us. As we proceed through the most sacred week of His Passion, His supreme humility becomes even more pronounced. We see Him enduring tortures, ridicule, and slaps. We watch Him suffering the hardship of imprisonment, lifting the Cross, and eventually falling to His knees from the weight of the Cross. Who can fathom that God on earth was slapped by a human hand made of clay, by the hand of the creature whom He fashioned with such beauty, perfection, and wisdom! This person whom He [initially] created as “a god by grace” upon the earth afterward raised his hand and hit God! If our child were to hit us, we would rise up and protest, “How you dare hit me? Your mother, your father…?” But what is a mother or a father when compared to God on the earth? They are just fellow human beings made of clay.

This is where the beauty of Christ lies: His humility! If He were not humble, He would not be God. He is not a dictator; He is not a ruler; He is not haughty. His glory is His humility.



An excerpt from "The Art Of Salvation" By Elder Ephraim of Arizona

Sunday, April 14, 2019

Οποία η μάχη, τοιαύτη και η νίκη. ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Οποία η μάχη, τοιαύτη και η νίκη.
 Στην αγορά του ουρανού δεν υπάρχουν φθηνά πράγματα. Οι στιγμές του πόνου και της θυσίας είναι στιγμές ευλογίας.
 Κοντά σε κάθε σταυρό είναι και μία ανάσταση. Τι κι αν τώρα πονάμε και κλαίμε ασταμάτητα; «Το γαρ παραυτίκα ελαφρόν της θλίψεως ημών καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν», λέγει ο Παύλος (Β' Κορινθ. 4, 17).

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης 

Tuesday, April 9, 2019

«Ἡ Εὐχή – Προφορική καί Νοερά» ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης )

Ὁ Γέροντας δέν μᾶς ἔκανε πολλές διδασκαλίες ἤ διαλέξεις περί Νοερᾶς προσευχῆς. Ὄχι ὅτι δέν μποροῦσε, ἀφοῦ ἦταν πραγματικός ἐπιστήμων τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, διάδοχος καί συνεχιστής τῆς Νηπτικῆς παραδόσεως, ἀλλά ἐπειδή ἦταν ἐπιφυλακτικός, γιά νά μήν φουσκώσῃ τά μυαλά μας μέ φαντασίες καταστάσεων πού δέν εἴχαμε φθάσει.


Ὀλιγόλογες λακωνικές συμβουλές μᾶς ἔδινε κατά τήν διάρκεια τῶν νυκτερινῶν μας ἐξαγορεύσεων, ὑπό τήν μορφή ὑποδείξεων περισσσότερον, μά ἦσαν πάντα μεστές ὠφελείας.
Ἡ στάσις του ἦταν «προχώρα καί ἐγώ σέ παρακολουθῶ». Καί ὁ λόγος ἐγίνετο πρᾶξις. Μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντα κοπιάζαμε στήν προσευχή. Καί ἐρχόταν φορές νά κάνουμε τρεῖς, τέσσερις, πέντε ὧρες νοερά προσευχή, μέ σκυμμένο τό κεφάλι, καί τόν νοῦ κολλημένο μέσα στό βάθος τῆς πνευματικῆς καρδιᾶς. Καμμιά φορά σήκωνα τό κεφάλι νά πάρω ἀέρα, ἀλλά ἡ γλυκύτητα μέ τραβοῦσε πάλι μέσα στήν καρδιά! Ἡ ψυχή εἶχε γευθῆ καί ἔλεγε:

«Μή ζητᾶς τίποτε ἄλλο, αὐτό εἶναι. Αὐτός εἶναι ὁ πολύτιμος οὐράνιος θησαυρός. Ἀπόλαυσέ τον!»
Ἀλήθεια! Πολλές φορές οἱ προσευχές τοῦ Γέροντός μου μέ βοήθησαν νά ἀποκτήσω πνευματική αἴσθησι τῆς θείας Παρουσίας. Ἀλλά ἐμεῖς οἱ νεώτεροι ἦταν ἀδύνατον νά φθάσουμε τίς πνευματικές πτήσεις τοῦ ὑψιπέτου Γέροντος Ἰωσήφ.
Τό πρῶτο πού ζητοῦσε ὁ Γέροντας, μόλις κάποιος ἀδελφός προσετίθετο στή συνοδεία μας, σάν πρώτη νουθεσία, σάν πρώτη βία ἦταν: ἡ σιωπή καί ἡ εὐχή.
Παιδί μου, τήν εὐχή. Θέλω νά σ᾿ ἀκούω νά λές τήν εὐχή καί ὄχι νά ἀργολογῇς.
Ἤξερε αὐτός ὁ ἐμπειρότατος καθηγητής τῆς Νοερᾶς προσευχῆς, ὅτι ἐάν ὁ ἀρχάριος σιωπήσῃ καί ἀδολεσχήσῃ στήν εὐχή, θά βάλῃ καλή ἀρχή καί θά ἔχῃ πλούσιες τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ στό μέλλον, διότι, τόνιζε:
«Ὀφείλει ὁ μοναχός εἴτε τρώει εἴτε πίνει εἴτε κάθεται εἴτε διακονεῖ εἴτε περπατεῖ εἴτε κάνει ὅ,τιδήποτε νά φωνάζῃ ἀδιαλείπτως τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ἔτσι τό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ κατερχόμενο στό βάθος τῆς καρδιᾶς, θά ταπεινώσῃ τόν δράκοντα, θά σώσῃ καί θά ζωοποιήσῃ τήν ψυχή. Νά ἐπιμένῃς, λοιπόν, ἀδιάλειπτα στήν ἐπίκλησι τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, γιά νά καταπιῇ ἡ καρδιά τόν Κύριο καί ὁ Κύριος τήν καρδιά καί νά γίνουν τά δύο ἕνα».
Καί ὁ Γέροντας συνεχῶς μᾶς παρακολουθοῦσε στό νά βιώνουμε τήν σιωπή μέ τήν προσευχή. Καί γι᾿ αὐτό μᾶς ἔλεγε:
Ἀπό ἐσᾶς δέν θέλω τίποτε. Ἐγώ θά μαγειρεύω, ἐγώ θά σᾶς διακονῶ. Ἀπό σᾶς θέλω μόνο μέρα-νύχτα σιωπή, εὐχή, μετάνοια καί κυρίως δάκρυα. Τίποτε ἄλλο δέν θέλω, μόνο βία στήν προσευχή καί δάκρυα μέρα-νύχτα. Διότι, ὅταν ἐρχώμεθα ἀπό τόν κόσμο, ὁ νοῦς μας εἶναι πολύ φορτωμένος ἀπό πάθη, προλήψεις, σκέψεις, λογισμούς. Διαστροφές καί τόνους ἐγωϊσμοῦ καί κενοδοξίας. Ὅλος αὐτός ὁ κόσμος τῶν παθῶν ἔχει καί τούς ἀνάλογους λογισμούς καί φαντασίες. Ἐάν προσπαθήσουμε νά κρατήσουμε τόν νοῦ ἀποσπασμένο καί τραβηγμένο ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, γιά νά προσευχηθοῦμε, δέν μποροῦμε νά τό κατορθώσουμε. Γιατί; Διότι εἴμαστε ψυχικά ἀδύναμοι καί ὁ μετεωρισμός πολύ εὔκολος. Καί ἐφ᾿ ὅσον δέν μποροῦμε νοερά νά κρατήσουμε τήν προσευχή, κατά τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, κατά τήν παράδοσι τῶν Γερόντων μας καί γιά λόγους ὑπακοῆς, προσπαθοῦμε νά λέμε τήν εὐχή προφορικά, γιά νά μπορέσουμε ἔτσι μέ τήν φωνή τῆς προσευχῆς νά ἀποσπάσουμε τόν νοῦ ἀπό τόν μετεωρισμό, ὥστε σιγά-σιγά ἡ εὐχή νά γλυκάνῃ τόν νοῦ καί νά τόν ἀποσπάσῃ ἀπό τήν κοσμική τροφή, κι᾿ ἔτσι σιγά -σιγά νά τόν κλείσῃ μέσα στήν καρδιά ἐπικαλούμενος ἀδιαλείπτως τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Σ᾿ αὐτό θά βοηθήσῃ πολύ τό σταμάτημα τῆς ἀργολογίας, γιά νά καλύπτεται ὅλος ὁ χρόνος μέ προσευχή».
Ἐπίσης μᾶς ἔλεγε:
«Μόλις ἀνοίξετε τά μάτια, ἀμέσως τήν εὐχή. Μήν ἀφήσετε τό μυαλό σας νά πετάῃ ἐδῶ καί ᾿ κεῖ καί χάνετε τήν ὧρα σας, πού εἶναι πολύτιμη γιά τήν εὐχή. Ὅταν ἔτσι βιάσετε τόν ἑαυτό σας, θά σας βοηθήσῃ κι᾿ ὁ Θεός νά γίνῃ μία ἁγία συνήθεια μέ τό ἄνοιγμα τῶν ματιῶν, ἡ προσευχή νά παίρνη τήν πρώτη θέσι γιά ὅλη τήν ἡμέρα. Στήν συνέχεια θά ἐργάζεσθε καί θά λέτε τήν εὐχή. Εὐλογεῖται ἡ ἐργασία, ἁγιάζεται τό στόμα, ἡ γλῶσσα, ἡ καρδιά, ὁ χῶρος, ὁ χρόνος καί ὅλος ὁ ἄνθρωπος, πού προφέρει τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μοναχός πού λέει ἀδιαλείπτως τήν εὐχούλα, ὁπλίζεται μέ τέτοια θεϊκή δύναμι, πού καθίσταται ἀπρόσβλητος ἀπό τούς δαίμονες, ἀφοῦ αὐτή τούς καίει καί τούς μαστιγώνει».

Λέγοντας τήν εὐχή ὅλη τήν ἡμέρα μέ τό στόμα εἶχε τόση χαρά ἡ ψυχή μας, τόση κατάνυξι καί τόσα δάκρυα, πού δέν περιγράφονται. Πολλές φορές δέ ἐρχόνταν τόση Χάρις ἀπό τήν προφορική εὐχή, πού ἔνοιωθε μέσα του ὁ εὐχόμενος τόση θεία ἀγάπη, πού ἀκόμα καί ὁ νοῦς του μποροῦσε νά ἁρπαγῇ σέ θεωρία. Κι᾿ αὐτό ἐπιβεβαιωνόταν καί στό διακόνημα ἀκόμη, πού κατά ἀνερμήνευτον τρόπο, ὁ νοῦς δέν ἦταν ἁπλῶς στήν προσευχή, ἀλλά στή θεωρία τοῦ Θεοῦ, στή θεωρία – ἐν αἰσθήσει – τοῦ ἄλλου κόσμου.
Ἁρπαζόταν ὁ νοῦς ἀκόμα καί ὅταν βοηθοῦσα τόν Γέροντα, γιά νά πᾶμε στήν ἐκκλησία τήν νύχτα. Μέ τό σῶμα βοηθοῦσα τόν Γέροντα, ἀλλά μέ τόν νοῦ μου δέν ἤμουν κοντά του. Ὁ νοῦς μου ἦταν ἀλλοῦ. Περιπολοῦσε στά οὐράνια. Καί πάλι συνερχόμουν καί ἔνοιωθα ὅτι βρισκόμουν κοντά στόν Γέροντα καί τόν παπποῦ Ἀρσένιο. Καί στή συνέχεια ξανά ἔφευγα, καί νοερῶς θαυμάζοντας ἔλεγα:
«Τί εἶναι ἡ πνευματική ζωή!
Τί μεγαλεῖο εἶναι ὁ Μοναχισμός!
Πῶς μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο;
Πῶς τόν μεταποιεῖ;
Πῶς τόν ἀλλάζει;
Πῶς καθιστᾶ τόν νοῦ του τόσο ἐλαφρύ πνευματικά ὥστε νά ξεπερνᾶ ὅλες τίς δυσκολίες καί νά φθάνῃ μέχρις ἐκεῖ, πού δέν μπορεῖ νά ἐκφράσῃ μέ λόγια!»
Ὅποια ἐργασία κι᾿ ἄν κάναμε, μᾶς φώναζε ὁ Γέροντας:
«Παιδιά νά λέτε τήν εὐχή, νά τήν φωνάζετε!»
Φυσικά, δέν ἐννοοῦσε νά οὐρλιάζουμε, ἀλλά νά τήν λέμε μέ ἔντασι καρδιᾶς καί νά μήν τήν σταματᾶμε καθόλου. Πράγματι, λέγαμε τήν εὐχή ἀκατάπαυστα, ἁπλά, ψιθυριστά, γιά νά μήν γίνεται θόρυβος καί γιά νά μήν ἐνοχλοῦμε τόν πλησίον ἀδελφό. Ἀλλά δέν τήν σταματούσαμε καθόλου, βράχνιαζε ὁ λάρυγγας καί πονοῦσε ἡ γλῶσσα, ἀλλά ἡ εὐχή, εὐχή.
Ἐπειδή, λοιπόν, ἀγωνιζόμασταν προφορικά μέ τήν εὐχούλα, μᾶς ἀποκαλοῦσαν κενόδοξους καί πλανεμένους. Μά, ἐμεῖς δέν τό κάναμε γιά νά μᾶς ἀκοῦν οἱ ἄλλοι καί νά μᾶς ἐπαινοῦν. Δέν τό κάναμε γιά νά δείχνουμε ὅτι εἴμεθα ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς. Ὄχι!!! Ἀλλά διότι αὐτός ἦταν ἕνας τρόπος ἀγωνιστικότητας καί μία μέθοδος προσευχῆς μέ πολλά ἀποτελέσματα:
Πρῶτον, μέ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἁγιάζεται ἡ ἀτμόσφαιρα καί φυγαδεύονται τά δαιμόνια.
Δεύτερον, ὅταν προσεύχεται κανείς ὁ ἄλλος εὔκολα δέν τόν πλησιάζει νά ἀργολογήσῃ. Τό σκέπτεται. «Πῶς νά τόν σταματήσω τώρα, ἀπό τήν προσευχή καί νά καθίσω νά τοῦ πῶ: Ξέρεις! Ἐκεῖνο, τό ἄλλο, τό παράλλο. Δέν θά μοῦ δώσῃ σημασία».
Τρίτον, σταματάει τόν μετεωρισμό, δηλαδή τήν “ἀργολογία” τοῦ νοῦ. Διότι κι᾿ ἐάν ἀκόμα ὁ νοῦς ξεφύγη, πολύ σύντομα ὁ ἦχος τῆς φωνῆς τόν ἐπαναφέρει πίσω.
Τέταρτον, μπορεῖ ὁ ἀδελφός, ὁ ὁποῖος ρεμβάζει ἤ ἀργολογεῖ, νά ἀνανήψῃ καί νά πῇ: «Μά ὁ ἀδελφός μου προσεύχεται, ἐγώ τί κάνω;»
Κι᾿ ἔτσι ἡ προφορική ἐπίκλησις, ἡ ἤσυχη, ἡ ἤρεμη, ἡ χαμηλόφωνη, φέρνει τόσα καλά! Καί ἀκούγεται τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκούγεται ὁ βόμβος τῶν μελισσῶν, ὅταν μπαίνουν καί βγαίνουν ἀπό τήν κυψέλη κάνοντας τό μέλι, τόσο χρήσιμο καί ὠφέλιμο. Οὕτω πως καί τό μέλι τό τόσο πνευματικό σέ ὠφέλεια, γίνεται ὅταν φωνάζουμε, σάν ἄλλες πνευματικές μέλισσες τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Καί ὁ Κύριος, πού δίνει «εὐχήν τῷ εὐχομένῳ,» βλέποντας τήν καλή προαίρεσι τοῦ ἀνθρώπου, δίνει κατόπιν καί τά βραβεῖα.
Καί μετά, ἀπό τήν προφορική ἐπίκλησι, ἡ εὐχή γίνεται ἐσωτερική. Ἀνοίγεται δρόμος μέσα στόν νοῦ καί τήν λέγει κατόπιν ὁ εὐχόμενος, χωρίς νά κάνῃ προσπάθεια. Σηκώνεται ἀπό τόν ὕπνο καί ἀμέσως ἀρίζει ἡ εὐχή μόνη της!
Πρῶτα ἀρχίζει μέ τήν προσπάθεια νά τήν λέῃ προφορικά. Καί ἀφοῦ μέ τήν μπουλντόζα τῆς προφορικῆς ἐπίκλησης ἀνοίξῃ ὁ δρόμος, μετά περπατᾷ ἄνετα μέ τό αὐτοκινητάκι τοῦ νοῦ. Ἡ προφορική ἐπίκλησις ἀνοίγει τόν δρόμο στό νοῦ καί ἡ εὐχή ἀρχίζει κατόπιν νά προφέρεται μέ τόν ἐνδιάθετο λόγο ἄνετα.
Κι᾿ ἄν ἡ εὐχή προχωρῇ βαθύτερα καί προοδευτικότερα, κάτι πού ἀνήκει στούς κατ᾿ ἐξοχήν μεγάλους νηπτικούς Πατέρες, ἀνοίγει πλέον ὄχι δρόμος ἀλλά κανονική λεωφόρος μέσα στήν καρδιά. Ὅταν ἡ καρδιά μελετᾶ τό ὄνομα τοῦ Χριστῦ, τότε γίνεται τό μεγάλο πανηγύρι, μέ μεγάλα ὀφέλη, μέ μεγάλα πνευματικά πλούτη. Τότε βρίσκει ὁ μοναχός τόν κεκρυμμένο μαργαρίτη, τόν πνευματικό θησαυρό καί μοιάζει μέ τόν σοφό ἔμπορο πού ἀντάλλαξε τά πάντα: περιουσίες, μόρφωσι, κοσμική δόξα, οἰκείους, πατρίδα καί τέλος ἀκόμα καί τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό, γιά νά ἀγοράσῃ αὐτόν τόν κεκρύμμένο πολύτιμο μαργαρίτη καί νά γίνῃ πάμπλουτος πνευματικά. Ἀλλά ξεκινάει ἀπό μικροπωλητής. Γι᾿ αὐτό χρειάζεται ἡ προφορική ἐπίκλησις τῆς εὐχῆς.
Ἄμα δέν ἐπιμέναμε στήν προφορική εὐχή καί τήν σιωπή, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Γέροντος, ὁ νοῦς μας θά γύριζε ὅλα τά σοκάκια καί θά ἔφερνε ὅλα τά κουπίδια τῆς φαντασίας στήν καρδιά.
Ἄν δέν μᾶς ἔφερνε ὁ γλυκύτατος Θεός μας σ᾿ αὐτόν τόν μεγάλο Γέροντα, μόνο ἀκολουθίες θά διάβάζαμε. Καί ναί μέν οἱ ἀκολουθίες εἶναι ἐξαιρετικά ὠφέλιμες γιά τήν πνευματική ἀσθένειά μας, ἀλλά δέν ἔχουν τήν δύναμι νά κατευνάσουν τά πάθη, ὅπως ἡ Νοερά προσευχή. Κι᾿ αὐτό γιά τρεῖς λόγους:
Πρῶτον, διότι μέ τήν Νοερά προσευχή ὁ νοῦς δέν περισπᾶται σέ πολλά λόγια ὅπως στίς ἀκολουθίες, ἀλλά συγκεντρώνεται μόνο σέ λίγες λέξεις. Ἔτσι ὁ νοῦς ἀπορροφᾶ τήν εὐχή μέ περισσότερη ἄνεσι καί εἰσέρχεται μαζί της μέσα στό βάθος τῆς καρδιᾶς.
Δεύτερον, διότι τήν εὐχούλα ὁ καθένας, ἀνεξαρτήτως μορφώσεως καί πνευματικοῦ ἐπιπέδου , μπορεῖ νά τήν λέγῃ. Οὔτε γράμματα χρειάζεται νά ξέρῃς οὔτε τό τυπικό οὔτε μουσική. Ἔτσι εἶναι ἄμεσα προσπελάσιμη σ᾿ ὅλους.
Καί τρίτον, διότι τήν εὐχή μπορεῖς νά τήν λές ὅλη μέρα καί ὁπουδήποτε. Δέν ὑπάρχει τόπος, χρόνος ἤ κατάστασις, κατά τήν ὁποία δέν μπορεῖς νά προσευχηθῇς. Μά στήν ἐκκλησία εἶσαι, μά στό κελλί σου εἶσαι, μά στήν δουλειά εἶσαι, μά στόν δρόμο εἶσαι, μά στό νοσοκομεῖο εἶσαι, μά στήν φυλακή, ἡ εὐχούλα ἀπό τίποτα δέν ἐμποδίζεται, τά πάντα ἁγιάζει καί τά δαιμόνια τήν φοβοῦνται.
Συνέβη τό ἀκόλουθο γεγονός πού ἐνίσχυσε μέσα μου τήν πίστι στήν δύναμι καί τήν ἀξία τῆς προφορικῆς εὐχῆς.
Κάποτε ἦρθε κοντά μας ἕνας δαιμονισμένος. Καθώς δουλεύαμε μαζί, τόν δίδαξα νά λέῃ τήν εὐχούλα προφορικά, κυρίως γιά νά ἀποφύγω τήν ἀργολογία. Πράγματι ἄρχισε ὁ ἀσθενής νά λέῃ τήν εὐχούλα. Καί πάνω πού ἄρχισε νά τήν λέῃ τόν ἔπιασε τό δαιμόνιο καί φώναζε:
Πήγαινε στόν Ἑσπερινό, ἄσε τό κομποσχοίνιιιιι!
Ὁ ἴδιος ὁ δαίμονας, δηλαδή, φανέρωσε πώς μέ τήν εὐχούλα μιλοῦμε δυναμικά μέ τόν Θεό. Βέβαια, κανείς δέν πρέπει νά πολυδίνῃ σημασία στά λόγια τῶν δαιμόνων, καί τοῦτο διότι οἱ δαίμονες εἶναι ψεῦτες καί ἀνθρωποκτόνοι καί σπανίως λένε κάποια ἀλήθεια, ἀναμεμιγμένη μέ τό ψεῦδος καί τήν ἀπάτη. Ἔτσι ἔγινε φανερό πώς τά δαιμόνια δέν συμπαθοῦν καθόλου νά προφέρεται μέ ζέσι καρδιᾶς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας.
Εἶναι γεγονός πώς ἡ ἡσυχαστική ζωή, πού περιστρέφεται γύρω ἀπό τήν Νοερά προσευχή, εἶναι ὁ πιό εὐλογημένος τρόπος ζωῆς. Γιά τούς ἡσυχαστάς τό κομποσχοίνι μέ τήν εὐχούλα εἶναι πολύ πιό ἀποτελεσματική ὡς πρός τήν ὠφέλειά της ἀπό τήν ψαλτική τῆς ἐκκλησίας. Τίς ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες πού τίς θέσπισαν καί τίς νομοθέτησαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, γιά τήν κοινή λάτρεία, δέν τίς παραβλέπουν, ἀλλά τίς κάνουν μέ κομποσχοίνι μέσα στίς πολύωρες ἀγρυπνίες τους.
Ὁ Γέροντάς μου ἐπέμενε στήν προφορική εὐχή. Δέν τήν σταματούσαμε καθόλου. Ἐγώ, μιᾶς καί συνήθως δέν ἦταν κανείς κοντά μου, φώναζα τήν προσευχή. Καί τήν ἔλεγα συνέχεια ὥσπου ὁ λαιμός μου πονοῦσε. Τοῦ λέω:
Γέροντα, ἀπό τήν εὐχή, πονάει τό στόμα μου, ἡ γλῶσσα μου, ἔκλεισε ὁ λάρυγγάς μου εἶναι σάν πληγή.
Ἄς πληγώσῃ! Δέν παθαίνεις τίποτα. Ὑπομονή! Μήν τήν σταματᾶς καθόλου! Λέγε την. Ὁ πόνος θά φέρῃ τήν πνευματική ἡδονή.
Ἄν δέν πονέσῃς καρπό προσευχῆς δέν θά δῇς. Αὐτή θά σέ βοηθήσῃ. Θά σέ παρηγορήσῃ. Θά σέ διδάξῃ. Θά σοῦ γίνῃ φῶς. Θά σέ σώσῃ. «Κρᾶξον καί βόησον» τήν εὐχή. Μέ προσευχή, νῆψι καί προσοχή ἀσφάλιζε τόν νοῦ σου. Ἡ διάνοια σου ὄχι πρός τά ἔξω, ἀλλά πρός τά μέσα. Ὄχι λόγια, συμβουλές καί κηρύγματα, ἀλλά πολύ-πολύ ταπεινά καί μέ δάκρυα τήν προσευχή. Αὐτή εἶναι ἡ οὐσία, αὐτή εἶναι ἡ Πατερική ὁδός, αὐτή εἶναι τῶν παπούδων σας ἡ παραγγελία καί ἡ νουθεσία. Δές την μέ τήν πρᾶξι. Γιατί ἄν δέν ἔχῃς πρᾶξι, πῶς θά μιλήσῃς γιά οὐράνια θεωρία;
Νά ᾿ ναι εὐλογημένο. Ἀλλά μέ τήν εἰσπνοή καί ἐκπνοή πονάει ἡ καρδιά μου.
Δέν παθαίνεις τίποτε!
Ὅταν ἔλεγα τήν εὐχή καί προσπαθοῦσα νά ἀποκλείσω κάθε σκέψι καί κάθε εἰκόνα καί νά ἐπικρατήσῃ μόνον ἡ εὐχή μέσα μου, μοῦ ἔλεγε, ὁ πειρασμός μέσω τῶν λογισμῶν, ὅτι «θά σκάσῃς τώρα»! Καί ἐγώ ἀπαντοῦσα:
«Ἄς σκάσω κι᾿ ἄς πλαντάξω. Ἐδῶ θά μάχωμαι μέχρι πού νά πεθάνω».
Ὅλη τή μέρα μᾶς ὑπενθύμιζε ὁ Γέροντας:
«Κρατᾶτε τήν εὐχή! Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με! Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Αὐτή θά σᾶς σώσῃ. Τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ θά φωτίσῃ τόν νοῦ σας, θά σᾶς δυναμώσῃ ψυχικά, θά σᾶς βοηθήσῃ στόν πόλεμο ἐναντίον τῶν δαιμόνων. Θά σᾶς καλλιεργήσῃ τίς ἀρετές καί θά σᾶς γίνῃ τά πάντα».
Γι᾿ αὐτό καί ἐπέμενε πολύ, σέ μᾶς τούς νεαρούς ὑποτακτικούς, στήν πρακτική μέθοδο τῆς προφορικῆς εὐχῆς.
Καθώς ἡ δική του ζωή ἦταν μιά συνεχής βία στό θέμα τῆς προσευχῆς, ἔτσι ἐπέμενε κι᾿ ἐμεῖς νά βιάζουμε ὅσο μποροῦμε τόν ἑαυτό μας, γιά νά βυθίζουμε τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέσα στήν καρδιά μας.
Αὐτή ἦταν ἡ διδασκαλία τοῦ ὁσίου Γέροντός μας: νά μᾶς σπρώχνῃ νά μᾶς ὠθῇ, νά μᾶς παρακολουθῇ καί νά μᾶς θυμίζῃ συνεχῶς νά μνημονεύουμε μέ τήν εὐχή τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἀδιαλείπτως κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο «μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἤ ἀναπνευστέον»1.


Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι
κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:
“Ὁ Γέροντάς μου Ἰωσήφ ὁ ἡσυχαστής καί σπηλαιώτης”
Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου
Ἐκδόσεις Γ. Γκέλμπεσης

Saturday, April 6, 2019

Κάθε βήμα και μία Γεθσημανή, κάθε ανηφοριά και ένας Γολγοθάς...( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Το μονοπάτι της ζωής είναι όλο πόνος και δάκρυ, όλο αγκάθια και καρφιά, παντού φυτρωμένοι σταυροί, παντού αγωνία και θλίψη. 
Κάθε βήμα και μία Γεθσημανή, κάθε ανηφοριά και ένας Γολγοθάς, κάθε στιγμή και μία λόγχη. 
 Αν μπορούσαμε να στίψουμε τη γη σαν το σφουγγάρι, θα έσταζε αίμα και δάκρυα.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Monday, April 1, 2019

Καρφιά και μαχαίρια είναι της ζωής οι θλίψεις. ( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης )

Καρφιά και μαχαίρια είναι της ζωής οι θλίψεις. Μαχαίρια και καρφιά, που σχίζουν ανελέητα και τρυπούν τις καρδιές. 
Τις πυρακτώνουν και τις παραλύουν εξουθενωτικά.


Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης